၁၊ ၇၊ ၂၀၀၇
မေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ၏ ဟိုမွာဘက္တြင္
ထိုေန႔သူတို႔ က်ဆံုးခဲ့ၾကတယ္။သည္ေန႔
ျပည္သူတို႔ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကတယ္။
အိပ္မက္ေတြ ပ်က္မလိုလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ဆံုးသူေတြ က်ဆံုးေနၾကတုန္း။မနက္ျဖန္
ငိုေၾကြးသူေတြ ငိုေၾကြးေနရတုန္း။
အိပ္မက္ေတြလည္း ေလမွာ ေ၀့ေနတုန္း။
ညီအကိုခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈေတြ ရပ္ၾက။
မ်က္ရည္စက္ေတြ သုတ္ၾက။
အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾက။
5 comments:
တိုသေလာက္ ထိမိပါေပတယ္။
:)
ေက်းဇူး။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာဗ်ာ… တကယ္ပါ. က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ ဒီကဗ်ာ အေကာင္းဆံုး ရင္ထဲ အထိဆံုးေလးပါ။။
ေဒါက္တာရဲမြန္ေရ.. က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အကို႔ေဆးခန္းဆီ လာလည္မယ္ဗ်ာ အိုေက
ကိုရဲမြန္ရဲ့ ဒီကဗ်ာေလးက ရိုး၂ေလးနဲ့ ထိပါေပတယ္ ။ က်မတို့ မနက္ျဖန္အတြက္ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ ။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီဆို ေရာက္မွာမလြဲပါ ။
ကိုကေဒါင္းေရ ေျမာက္သြားၿပီဗ်ိဳ႕ . . . ျပန္ဆြဲထားပါဦး။ တကယ္ကေတာ့ ကဗ်ာမမည္ စာမမည္ပါ။ (စကားခ်ပ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးခန္းလက္မဲ့၊ ဆရာ၀န္ မလုပ္ေသာ ဆရာ၀န္ပါ)
မဂ်စ္ - ဒါေပါ့ဗ်ာ တက္စံု နဲ႔ ရြက္ကုန္ ဖြင့္ၾကပါမွ ေခတ္ကို ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္လိမ့္မယ္။
Post a Comment