၁၃၊ ၁၁၊ ၂၀၀၇
အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၅)
ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕
ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕
ေတာင္းပန္ျခင္း
ေထာပတ္ထမင္းစားၿပီး သကာလ ထံုးစံအတိုင္း ၀ိုင္းထိုင္ၾကကာ သန္းေခါင္တိုင္ေအာင္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ ေျပာျဖစ္ၾကတာကေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဗမာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြအတိုင္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မွာလား ဒါမွမဟုတ္ ဒီက ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံေတြအတိုင္း လိုက္ေလ်ာလိုက္မွာလား ဆိုတာပါပဲ။ စာေရးသူမွာ ကိုယ္ပိုင္ကေလး မရွိေသးေတာ့ ကေလးရွိသူ၊ ရွိႏိုင္ေခ် မ်ားသူေတြကို အခြ်န္နဲ႔ မ ေပးလိုက္ရံုပ။ အျမင္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။ သားေယာက္်ားေလး ဆိုရင္ တစ္မ်ိဳး၊ မိန္းကေလး ဆိုရင္ တစ္မ်ိဳး။ ဘယ္လို အျပဳအမူမ်ိဳး ဆိုရင္ လက္ခံမယ္။ ဘယ္လိုဆိုရင္ေတာ့ လံုး၀ပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ယတိျပတ္အေျဖေတာ့ ထြက္မလာပါ။ မိသားစု တစ္စုခ်င္း ကိစၥ ေပပဲကိုး။ စာေရးသူ သတိထားမိတာကေတာ့ ျမန္မာမိဘေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လံုး၀လက္မခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေက်နပ္ လက္ခံလာၾကတာပါ။ ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူ တစ္ခုဟာ ေနရာေဒသေပၚလိုက္ၿပီး ယဥ္ေက်း၏ မယဥ္ေက်း ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ “ႏိႈင္းရအမွန္” (relative truth) ေတြ အမ်ားႀကီးပါလားလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္မွာေတာ့ အိပ္ရာထကတည္းက ေဘာ္စတြန္သြားဖို႔ လံုးပမ္းၾကပါတယ္။ ကားငွားတဲ့ ဆိုင္က တနဂၤေႏြမဖြင့္ေတာ့ ခက္ေနပါေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကားက လူ ၇ ေယာက္ က်ပ္က်ပ္သပ္ထိုင္ရင္ ရေပမယ့္ ခရီးေ၀းမွာေတာ့ သိပ္မသက္သာလွ။ ေဘာ္စတြန္ကလည္း ၀ီလီယံၿမိဳ႕ကေန မိုင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ ေ၀းေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေရးသူက အႀကံေပးလိုက္ပါတယ္။ ကားေနာက္ဖက္ ပစၥည္းတင္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ထုိင္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလားေပါ့။ တကယ္လုပ္ျဖစ္သြားေတာ့ ပထမဆံုး အလွည့္က်သူက အႀကံေပးသူ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းမျမင္ရတာကလြဲလို႔ သိပ္ေတာ့မဆိုးပါ။ အိပ္ငိုက္လို႔ေတာင္ ရေသး။
အသြားမွာေတာ့ ျပည္နယ္တြင္း အေ၀းေျပးလမ္း အမွတ္-၂ ကေန သြားၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာကို မက္ေဒၚနယ္ဆိုင္မွာပဲ ကမန္းကတန္း စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က ေဘာ္စတြန္ မေရာက္ခင္ ကိန္းဘရစ္ခ်္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေတာ့ အဲ့ဒီကို အရင္ ၀င္ၾကပါတယ္။ ရာသီဥတုကလည္းသာယာ တနဂၤေႏြကလည္းျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ ကိန္းဘရစ္ခ်္ မွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနပါတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို တည္ေထာင္သူလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ John Harvard ရဲ႕ ရုပ္တုေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံု ရိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ ၀ိကီကေနတဆင့္ သိရတာက မစၥတာ ဟားဗတ္ဟာ တကၠသိုလ္ကို တည္ေထာင္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ အလွဴရွင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ စာေရးသူတို႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္လာတာကိုေတာ့ ေဘးမွာ ရႈစားႏိုင္ပါတယ္။
ကိန္းဘရစ္ခ်္မွာ လည္ၿပီးေတာ့ MIT (Massachusetts Institute of Technology) ကိုသြားမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လမ္းမွားၿပီး မေရာက္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခ်ားလ္စ္ ျမစ္ထဲမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ၄ ေယာက္ေလွာ္၊ ၈ ေယာက္ေလွာ္ ေရာင္စံုေလွေတြေပၚက ေရာင္စံုအကႌ် ဆင္တူ၀တ္ ေလွေလွာ္သားေတြဟာ စိမ္းျမတဲ့ ျမစ္ျပင္ နဲ႔ ပနံရေနၾကပါတယ္။ အားလံုး အစီး ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ ထင္ရဲ႕။ အားေပးေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ကလည္း ကမ္းလံုးညြတ္မွ်ပါပဲ။ စာေရးသူ တကၠသိုလ္ ေရာက္စက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မ်ား ေလွေလွာ္အသင္းမွာ ေလွေလွာ္ခဲ့ခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိပါရဲ႕။ အခ်ိန္နည္းေနလို႔ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို ကားေပၚကေနပဲ ကမန္းကတန္း ၾကည့္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကဲ .. ေရာက္ပါၿပီ။ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕။ အေဆာက္အဦျမင့္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကို ကားေလ်ာက္ေမာင္း ၾကည့္ရႈၿပီး ကမ္းနားကို အလည္သြားၾကပါတယ္။ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာေတြ၊ ဇင္ေယာ္ေတြ၊ ေလညွင္းခံသူေတြြ နဲ႔ စည္ကားတဲ့ေနရာ တစ္ခုပါ။ စာေရးသူတို႔ေတြလည္း ေလညွင္းခံရင္း ဓါတ္ပံုေတြ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္၊ သူမ်ားေတြကို ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ေနရင္း ေနေစာင္းလာေတာ့ ကမ္းနားက ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ခဏ၀င္ၿပီး ဘီယာေသာက္ၾကပါတယ္။ သဘာ၀ရႈခင္း ကို ၾကည့္ၿပီး ဘီယာေသာက္ရတာ အရသာတစ္မ်ိဳးပါ။
အားလံုး ဗိုက္ဆာလာၾကေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္း ညႊန္းတဲ့ တရုတ္ဆိုင္ကို သြားစားျဖစ္ပါတယ္။ ညႊန္းသေလာက္လဲေကာင္း၊ ေကာင္းသေလာက္လဲစားၾကေတာ့ မွာသမွ် တက္တက္ ေျပာင္ပါေရာ။ မိုးလည္း ခ်ဳပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၀ီလီယံၿမိဳ႕ကို အျမန္ေရာက္မယ့္ အေ၀းေျပး လမ္းအမွတ္-၉၀ အတိုင္း အေသာ့ႏွင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တည္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ခရီးကလည္း ပမ္းလာေတာ့ သိပ္စကားမေျပာႏိုင္ၾကပဲ အိပ္ရာ၀င္ၾကပါတယ္။
တနလၤာေန႔မွာေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ Pontoosuc Lake အမည္ရ ေရကန္မွာ ခဏနားရင္း အေရာင္ေျပာင္းေတာအုပ္၊ အိမ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာျပာေတြ ေရကန္မွာ အေရာင္ျပန္ေနတာကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
အမွတ္တရ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္။
ၿပီးပါၿပီ။
အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလည္ေရာက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြအမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လက္က်န္ရွင္းတမ္းအေနနဲ႔ အဂၤလန္ျပည္သစ္ ခရီးသြားေဆာင္းပါး ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို တင္လိုက္ပါတယ္။
ေထာပတ္ထမင္းစားၿပီး သကာလ ထံုးစံအတိုင္း ၀ိုင္းထိုင္ၾကကာ သန္းေခါင္တိုင္ေအာင္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ ေျပာျဖစ္ၾကတာကေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဗမာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြအတိုင္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မွာလား ဒါမွမဟုတ္ ဒီက ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံေတြအတိုင္း လိုက္ေလ်ာလိုက္မွာလား ဆိုတာပါပဲ။ စာေရးသူမွာ ကိုယ္ပိုင္ကေလး မရွိေသးေတာ့ ကေလးရွိသူ၊ ရွိႏိုင္ေခ် မ်ားသူေတြကို အခြ်န္နဲ႔ မ ေပးလိုက္ရံုပ။ အျမင္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။ သားေယာက္်ားေလး ဆိုရင္ တစ္မ်ိဳး၊ မိန္းကေလး ဆိုရင္ တစ္မ်ိဳး။ ဘယ္လို အျပဳအမူမ်ိဳး ဆိုရင္ လက္ခံမယ္။ ဘယ္လိုဆိုရင္ေတာ့ လံုး၀ပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ယတိျပတ္အေျဖေတာ့ ထြက္မလာပါ။ မိသားစု တစ္စုခ်င္း ကိစၥ ေပပဲကိုး။ စာေရးသူ သတိထားမိတာကေတာ့ ျမန္မာမိဘေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လံုး၀လက္မခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေက်နပ္ လက္ခံလာၾကတာပါ။ ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူ တစ္ခုဟာ ေနရာေဒသေပၚလိုက္ၿပီး ယဥ္ေက်း၏ မယဥ္ေက်း ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ “ႏိႈင္းရအမွန္” (relative truth) ေတြ အမ်ားႀကီးပါလားလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္မွာေတာ့ အိပ္ရာထကတည္းက ေဘာ္စတြန္သြားဖို႔ လံုးပမ္းၾကပါတယ္။ ကားငွားတဲ့ ဆိုင္က တနဂၤေႏြမဖြင့္ေတာ့ ခက္ေနပါေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကားက လူ ၇ ေယာက္ က်ပ္က်ပ္သပ္ထိုင္ရင္ ရေပမယ့္ ခရီးေ၀းမွာေတာ့ သိပ္မသက္သာလွ။ ေဘာ္စတြန္ကလည္း ၀ီလီယံၿမိဳ႕ကေန မိုင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ ေ၀းေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေရးသူက အႀကံေပးလိုက္ပါတယ္။ ကားေနာက္ဖက္ ပစၥည္းတင္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ထုိင္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလားေပါ့။ တကယ္လုပ္ျဖစ္သြားေတာ့ ပထမဆံုး အလွည့္က်သူက အႀကံေပးသူ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းမျမင္ရတာကလြဲလို႔ သိပ္ေတာ့မဆိုးပါ။ အိပ္ငိုက္လို႔ေတာင္ ရေသး။
အသြားမွာေတာ့ ျပည္နယ္တြင္း အေ၀းေျပးလမ္း အမွတ္-၂ ကေန သြားၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာကို မက္ေဒၚနယ္ဆိုင္မွာပဲ ကမန္းကတန္း စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က ေဘာ္စတြန္ မေရာက္ခင္ ကိန္းဘရစ္ခ်္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေတာ့ အဲ့ဒီကို အရင္ ၀င္ၾကပါတယ္။ ရာသီဥတုကလည္းသာယာ တနဂၤေႏြကလည္းျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ ကိန္းဘရစ္ခ်္ မွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနပါတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို တည္ေထာင္သူလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ John Harvard ရဲ႕ ရုပ္တုေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံု ရိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ ၀ိကီကေနတဆင့္ သိရတာက မစၥတာ ဟားဗတ္ဟာ တကၠသိုလ္ကို တည္ေထာင္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ အလွဴရွင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ စာေရးသူတို႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္လာတာကိုေတာ့ ေဘးမွာ ရႈစားႏိုင္ပါတယ္။
ကိန္းဘရစ္ခ်္မွာ လည္ၿပီးေတာ့ MIT (Massachusetts Institute of Technology) ကိုသြားမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လမ္းမွားၿပီး မေရာက္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခ်ားလ္စ္ ျမစ္ထဲမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ၄ ေယာက္ေလွာ္၊ ၈ ေယာက္ေလွာ္ ေရာင္စံုေလွေတြေပၚက ေရာင္စံုအကႌ် ဆင္တူ၀တ္ ေလွေလွာ္သားေတြဟာ စိမ္းျမတဲ့ ျမစ္ျပင္ နဲ႔ ပနံရေနၾကပါတယ္။ အားလံုး အစီး ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ ထင္ရဲ႕။ အားေပးေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ကလည္း ကမ္းလံုးညြတ္မွ်ပါပဲ။ စာေရးသူ တကၠသိုလ္ ေရာက္စက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မ်ား ေလွေလွာ္အသင္းမွာ ေလွေလွာ္ခဲ့ခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိပါရဲ႕။ အခ်ိန္နည္းေနလို႔ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို ကားေပၚကေနပဲ ကမန္းကတန္း ၾကည့္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကဲ .. ေရာက္ပါၿပီ။ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕။ အေဆာက္အဦျမင့္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကို ကားေလ်ာက္ေမာင္း ၾကည့္ရႈၿပီး ကမ္းနားကို အလည္သြားၾကပါတယ္။ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာေတြ၊ ဇင္ေယာ္ေတြ၊ ေလညွင္းခံသူေတြြ နဲ႔ စည္ကားတဲ့ေနရာ တစ္ခုပါ။ စာေရးသူတို႔ေတြလည္း ေလညွင္းခံရင္း ဓါတ္ပံုေတြ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္၊ သူမ်ားေတြကို ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ေနရင္း ေနေစာင္းလာေတာ့ ကမ္းနားက ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ခဏ၀င္ၿပီး ဘီယာေသာက္ၾကပါတယ္။ သဘာ၀ရႈခင္း ကို ၾကည့္ၿပီး ဘီယာေသာက္ရတာ အရသာတစ္မ်ိဳးပါ။
အားလံုး ဗိုက္ဆာလာၾကေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္း ညႊန္းတဲ့ တရုတ္ဆိုင္ကို သြားစားျဖစ္ပါတယ္။ ညႊန္းသေလာက္လဲေကာင္း၊ ေကာင္းသေလာက္လဲစားၾကေတာ့ မွာသမွ် တက္တက္ ေျပာင္ပါေရာ။ မိုးလည္း ခ်ဳပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၀ီလီယံၿမိဳ႕ကို အျမန္ေရာက္မယ့္ အေ၀းေျပး လမ္းအမွတ္-၉၀ အတိုင္း အေသာ့ႏွင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တည္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ခရီးကလည္း ပမ္းလာေတာ့ သိပ္စကားမေျပာႏိုင္ၾကပဲ အိပ္ရာ၀င္ၾကပါတယ္။
တနလၤာေန႔မွာေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ Pontoosuc Lake အမည္ရ ေရကန္မွာ ခဏနားရင္း အေရာင္ေျပာင္းေတာအုပ္၊ အိမ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာျပာေတြ ေရကန္မွာ အေရာင္ျပန္ေနတာကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
အမွတ္တရ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္။
ၿပီးပါၿပီ။
4 comments:
အေရာင္ေျပာင္းေတာအုပ္ေဘးက အေရာင္ျပန္ေနတဲ့ ေရကန္ေဘးမွာ ေရာင္စံု ပန္းခင္းေလး ေတြ မရွိ ဘူးလားဗ် ... :)
ၠဤတြင္အခန္းဆက္ အဂၤလန္ဇာတ္လမ္းျပီး၏
ကေလးေတြကိုျ..ဘာ္လိုသြန္သင္မယ္ဆိုတဲ့ေဆြးေနြးေတြ့ရိွခ်က္ေလး
မ်ွေ၀ေပးပါ..
စိတ္၀င္စားလို့ပါ
ဟုတ္တယ္ ကုိမင္း အဲ့ဒါ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပဲ။ ဒီမွာလည္း ဒီျပႆနာရိွေနတာပဲ။
ကုိမင္းက ကိုယ္ပိုင္ကေလး မရွိေသးေတာ့ ဆုိေတာ့ ကုိယ္မပုိင့္တပုိင္ကေလးေတာ့ ရွိတယ္ထင္တယ္ .. ဟီး စတာေနာ္။
ကုိမင္း ကားေနာက္မွာထုိင္တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးၾကည့္ရင္ေကာင္းမွာပဲ.. :P
ရႈခင္းေလးေတြၾကည့္ၿပီး ေဘာလုံးမကန္ရတာၾကာၿပီေနာ္။ ေနာက္ေခါက္ေတြ႔ရင္ ေဘာလုံးေကာင္းေကာင္းကန္ၾကရေအာင္။
ကစိုးထက္ -
ေရာင္စံုပန္းခင္းေလးေတာ့ မေတြ႔မိဘူးဗ်။ ေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ဓါတ္ပံု ရိုက္ခိုင္းလို႔ ရိုက္ေပးလိုက္ရသဗ်ိဳ႕။ း)
သမုဒယ ႏွင့္ ပီတိ -
စိတ္မရွိပါနဲ႔။ စာေရးသူက ကေလးကိစၥေတြ သိပ္မသိလွဘူး။ မိသားစုအလိုက္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥလို႔ ထင္ပါတယ္။
ပီတိ -
ေမာင္ရင္ဘာကို ေျပးျမင္တယ္ဆိုတာ သိတယ္ေနာ။ ကိုယ္လည္း တခ်ိန္တုန္းက ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တခုေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဘာလံုးကန္ၾကတာကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးတာပဲ။ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ႀကံဳခ်င္ေသးတယ္။
Post a Comment