Ye Mon is Travelling (2)

၈၊ ၃၊ ၂၀၀၈ - ၉၊ ၃၊ ၂၀၀၈

ရဲမြန္ခရီးသြားေနသည္ (၂)

ဘိလပ္ခရီး (ပထမေန႔)

ေလေၾကာင္းခရီး

ေျပာထားသည့္အတိုင္း ညေန ၇ နာရီ ၂၅ မိနစ္ ထြက္ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီညက အေမရိကားမွာ ဤကိုကြ်ဲုလုပ္တဲ့ည ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘိလပ္ကေတာ့ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔မွ လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ နဂိုက ေဘာ္လ္တီးမိုးနဲ႔ လန္ဒန္ အခ်ိန္ ၅ နာရီကြာေနရာကေန ေလာေလာဆယ္မွာ ၄ နာရီပဲ ကြာပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ က်ံဳ႕သြားတာေပါ့။

ဘေလာက္ေရးရေအာင္လည္း စ်ာန္ကမ၀င္ ဆိုေတာ့ အစာစားလိုက္၊ ခဏေမွးလိုက္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ နဲ႔ လိုက္ပါလာပါတယ္။ ၾကည့္မိတဲ့ ရုပ္ရွင္ တစ္ပိုင္းတစ္စက စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသား။ Sliding Doors လို႔ အမည္ရတဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ရုပ္ရွင္ေဟာင္းတစ္ခု။

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသမီးက ေျမေအာက္ရထားစီးဖို႔ အလာ၊ ရထားကို ကပ္ၿပီးလြတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္းက တစ္ခန္းၿပီး တစ္ခန္း ဆက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခုကေတာ့ မင္းသမီး ရထားကိုမီၿပီး စီးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆက္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ပထမျဖစ္စဥ္နဲ႔ အေတာ့္ကို ကြဲျပားသြားပါတယ္။ ရထားမီတာ မမီတာေလး တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္မွာ မင္းသမီးရဲ႕ က်န္တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ျဖစ္စဥ္ေတြ လံုး၀ေျပာင္းလဲသြားရတာကို “ကံၾကမၼာ” လို႔ပဲ ဘာသာျပန္ရမယ္ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဇာတ္လမ္း မၿပီးခင္မွာပဲ ဟိသရိုးေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ ဆိုက္လာပါေတာ့တယ္။

ေလဆိပ္အ၀င္

လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္မွာ ဘိလပ္ နဲ႔ ဥေရာပတိုက္သားေတြ အတြက္က တစ္ေနရာ က်န္သူမ်ားအတြက္က တစ္ေနရာ သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာေနရာမွာ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ လူတန္းရွည္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကို ၁ မိနစ္ ၂ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေရွ႕ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ စာေရးသူအလွည့္က်ေတာ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ၀န္ထမ္းက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ပါတယ္။ သက္တမ္းတိုး တံဆိပ္တုံုးကို ရွာမေတြ႔လို႔ ေနရာေမးပါတယ္။ သက္တမ္းတိုးထားတာ ျပလိုက္ေတာ့လည္း မၿပီးေသး။ “မင္းက အေမရိကားမွာ ဗီဇာကုန္ေနလို႔ ဒီမွာ ဗီဇာ လာတိုးတာလား” ဆိုၿပီး ေမးေနျပန္ေရာ။

ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ရွင္းျပလိုတာက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ ကပ္ေပးလိုက္တဲ့ အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားဗီဇာက တစ္ႏွစ္သာ သက္တမ္းရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ေနေသးသေရြ႕၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနေနသေရြ႕ အသက္၀င္ပါတယ္။ သက္တမ္းတိုးရန္မလို။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ျပင္ပကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ထြက္ရရင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ ဗီဇာ ျပန္ကပ္ရပါတယ္။

ဒီစနစ္ကို ဘိလပ္က လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ၀န္ထမ္း သိဟန္မတူ။ အစည္းအေ၀းလာတက္တဲ့ အတြက္ အေမရိကန္ဗီဇာ ျပန္ကပ္ရန္လိုေၾကာင္း ရွင္းျပတာလည္း သေဘာက မေပါက္။ ေက်ာင္း၊ အစည္းအေ၀း နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြလည္း ခိုင္ခိုင္လံုလံုပါေနသည့္အျပင္ အရင္လည္း ဘိလပ္ကို လာဖူးၿပီးသားျဖစ္လို႔ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ ေနထိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသူ မဟုတ္မွန္းလည္း သိသာေနသည္။ ဒါေတာင္မွ အေမရိကန္ဗီဇာ သက္တမ္းတိုးရန္ အတြက္ ဘိလပ္ကို လာတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနေသးကာ ဗီဇာ ေလွ်ာက္စဥ္က တင္ျပၿပီးျဖစ္တဲ့ အေထာက္အထားစာရြက္ေတြ တစ္ခုမက်န္ ျပန္ေတာင္းျပန္သည္။ ဒါေတြ ေပးၿပီးတာနဲ႔လည္း မၿပီးေသး အထက္အရာရွိကို သြားေမးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွ ျပန္လာၿပီး ဗီဇာအ၀င္တံုး ထုေနတုန္းမွာေတာင္ မင္းမွာ ေငြလံုလံုေလာက္ေလာက္ပါရဲ႕လား ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ ဘာလဲ ညာလဲ ေမးေျပာေျပာေနျပန္ေသးသည္။ စာေရးသူလည္း စိတ္မသက္မသာနဲ႔ “အင္း .. ေငြေတာ့ သိပ္မပါဘူး၊ အေၾကြး၀ယ္ကပ္ပဲပါတယ္” လို႔ ေျဖရျပန္တယ္။

ဘိလပ္က ႀကိဳဆိုပံုမ်ား တယ္သင္းသကိုး ...

တည္းခိုရာဟိုတယ္သို႔

ေျမပံုအရဆိုရင္ ေျမေအာက္ရထားက ဟိုတယ္နားအထိ တိုက္ရိုက္ေရာက္ပါမည္။ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ရထားေပၚ အၿငိမ့္သားထိုင္သည္အထိေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ ၅ ဘူတာ ၆ ဘူတာေလာက္ စီးအၿပီးမွာေတာ့ ရထားက ဆက္မသြားေတာ့ပါ။ တနဂၤေႏြေန႔မို႔ ရထားလမ္း ျပင္ဆင္ေနပါသည္ .. တဲ့။ ဘူတာ ႏွစ္ခုေက်ာ္ေလာက္မွာ သြားၿပီး စီးရပါမည္။ ဘတ္စ္ကား စီစဥ္ေပးထား၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေရြ႔လ်ား စက္ေလွကားေတြ မရွိေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆြဲမၿပီး တက္ခ်ီဆင္းခ်ီ လုပ္ရသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းေပပ။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တည္းခိုရာ Bedford Hotel ကိုေရာက္ပါသည္။ ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္လုပ္ထား၍ အခ်ိန္ေစာေနေပသည့္ အခန္းက အဆင္သင့္ရသည္။ တစ္ေယာက္ခန္းဟု အမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဟိုတယ္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ေရခ်ိဴးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ အိမ္သာ ေသးေသး၊ ႏွင့္ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာက်ဥ္းက်ဥ္းသာရွိသည္။ ဒါကိုပင္ တစ္ညကို စတာလင္ေပါင္ ၇၀ ေက်ာ္ေပးရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညက အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့သည္ကို ယခုမွပင္ အတိုးခ် အိပ္ရေတာ့မည္။

ညစာကိုေတာ့ ဟိုတယ္အနီးရွိ အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ အားေပးလိုက္သည္။

(ဆက္ရန္)