Early Worm and Early Bird

၂၀၊ ၈၊ ၂၀၀၉

“The early bird catches the worm.”

စကားပံုရွိတယ္ “ေစာေစာထတဲ့ငွက္ဟာ အစာ (ပိုးေကာင္ေလးမ်ား) ရလြယ္ပါတယ္” တဲ့။ ဒါဆိုရင္ ေစာေစာထတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ေရာ။ စဥ္းစားစရာပါပဲ။

ဒီေန႔ ေစာေစာထမိတဲ့ ပိုးေကာင္ေလး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း ေျပာမလို႔ပါ။

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္ေနတုန္း။ ျပဴတင္းေပါက္ ဘလိုင္း ၾကားထဲကေန နံနက္ခင္း အလင္းေရာင္က မသိမသာ တိုး၀င္လို႔လာေနသည္။ ပ်င္းေၾကာ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆန္႔ၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ ၅း၄၅။ အင္း ဒီအပတ္ ေႏြရာသီသင္တန္းကေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီးပါမွပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းေစာေစာသြားေနရတာ တယ္မနိပ္လွဘူး။ ဒီေႏြရာသီသင္တန္းက ပံုမွန္သင္တန္းမဟုတ္။ ဂြ်န္စႏိုးအင့္ (ဂြ်န္စႏိုး ဆိုတဲ့ အန္ဂ်ီအို) ကေန ကပ္စတန္မိုက္ဇ္ (customize) လုပ္ၿပီး သင္ခိုင္းတဲ့ အတန္းဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာေတြက ပိုမ်ားသည္။

ပံုမွန္ဆိုရင္ အတန္းတက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ က်မ္းျပဳပါရဂူ ေက်ာင္းသားမ်ား ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းကို သြားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွသြား၊ တခ်ိဳ႕ေန႔မ်ားဆို အိမ္ကေန အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ကိုရီးယား အခန္းဆက္ကားေတြ ထိုင္ၾကည့္နဲ႔ ဟန္ကိုက်ေနတာပဲ။

အေရးထဲ မေန႔က ညစာကို ေလ်ာ့စားထားမိေတာ့ ဗိုက္ထဲက တက်ဳပ္က်ဳပ္ျမည္ကာ ဆာလို႔လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ျပဳတ္ေပးထားတဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းက်န္တာေလး ေၾကာ္စားရင္ ေကာင္းမလား။ ေတြးရင္းနဲ႔ သြားရည္ယိုလာသည္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ က်ဴတိုရီရယ္မွာ ေပးရမယ့္ မွတ္စုေတြလည္း ပရင့္ထုတ္ရဦးမယ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္က်လို႔မျဖစ္။ ေက်ာင္းကို ေစာေစာသြားၿပီး ေက်ာင္းေရာက္မွ စားေနက် ေဆးရံုကင္တင္းမွာ မနက္စာစားေတာ့မယ္။ ဟိုက္ .. ပိုက္ဆံေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ကင္တင္းက ေငြသားပဲ လက္ခံတယ္ အေၾကြးကဒ္မရ။ ဒါဆိုရင္ သြားေနက် ေက်ာင္းကားဂိတ္ကို သြားမစီးပဲ နည္းနည္းပိုေ၀းေပမယ့္ ေငြထုတ္စက္နဲ႔ လမ္းသင့္တဲ့ ေက်ာင္းကားဂိတ္ကိုပဲ သြားစီးေတာ့မယ္။

စိတ္ထဲမွာ ကမန္းကတန္းဆြဲလိုက္တဲ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္သြားၿပီး ေရအျမန္ခ်ိဳးကာ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကားဂိတ္ကို ထြက္လာပါတယ္။ ေဘာ္လ္တီးမိုး ေႏြရာသီမနက္ခင္းက ေန႔ခင္းလို ပူေလာင္မေနပဲ ခပ္ေအးေအးႏွင့္မို႔ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ေျခလွမ္း ၅၀ ေတာင္ မျပည့္ေသး ေနာက္ကေန ခပ္သြက္သြက္ ေျပးလာတဲ့ ေျခသံၾကားပါေတာ့တယ္။ မနက္ခင္း ရြရြေျပးတဲ့ လူျဖစ္မွာပဲ။ ဒီနားမွာ အားကစား လုိက္စားတဲ့ လူေတြကမ်ားသား မဟုတ္လား။

ခဏၾကာေတာ့ ေျပးေနတဲ့ ေျခသံေပ်ာက္သြားၿပီး ဘယ္ဖက္ ေဘးနားမွာ ပုဂၢိဳလ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖဳတ္ကနဲ ေပၚလာတယ္။ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားတဲ့ အ၀တ္အစား၀တ္ထားတဲ့ အားကစားသမား ကိုယ္လံုးနဲ႔ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြမွန္းမသိ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတယ္။ အရင္ အေတြ႔အႀကံဳေတြအရ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြအေၾကြပါလား ဘာညာေျပာတာျဖစ္မွာ။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးက နဲနဲ ထူးျခားေနပံုရတယ္။ သူက ေဘးခ်င္းယွဥ္ ရပ္ေနရာကေန သူ႔ဘယ္ဖက္လက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကေန နဲနဲဆြဲထုတ္ျပလိုက္ေတာ့ … လားလား … ပစ္စတိုေသနတ္ ပါလား။

“ခင္ဗ်ား တယ္လီဖုန္းေပးပါ။”

ဘာမွ မျငင္းပဲ ဖုန္းထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းလည္း ျမန္မလာ၊ ေၾကာက္စိတ္လည္း ၀င္မလာပဲ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ စိတ္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေလးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနရာကို ေရာက္လာၿပီး ညာလက္နဲ႔ ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဘယ္လက္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေသနတ္ကို ကိုင္ထားတုန္း။ မသိတဲ့ လူေတြမ်ား ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနရင္ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတယ္လို႔ ထင္ရလိမ့္မယ္။

ပုဂၢိဳလ္ေလး ႏိုကီယာ ၆၀၃၀ ဖုန္းကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္သြားပံုနဲ႔

(စကားခ်ပ္။ ။ ႏိုကီယာ ၆၀၃၀ ဖုန္းက ဒီမွာ အေပါဆံုးဖုန္းဆိုေတာ့ ျပန္ေရာင္းစားလို႔ မရပါ။)

“ပိုက္ဆံအိတ္ေပး” လို႔ ေတာင္းလာျပန္တယ္။

ဒါနဲ႔ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းကို ျပန္ေပးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္လို႔သာ ေျပာရသည္ ေငြက တစ္ျပားမွ မပါ။ (အခုမွ ေငြထုတ္စက္ကို သြားၿပီး ေငြထုတ္မလို႔ ဆိုတာေတာ့ ေျပာလို႔မျဖစ္) အေၾကြးကဒ္ႏွင့္ ဘာဘာညာညာ ကဒ္ျပားမ်ားကို ထည့္သည့္ ဓါတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္လိုမ်ိဳး အေသးစားေလးျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ လွမ္းေပးလိုက္ရင္းနဲ႔ စကား တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္မိသည္။

“ေဆာရီးပဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့မွာ ေငြမရွိဘူး။ ဘိုင္က်ေနတယ္”

ပုဂၢိဳလ္ေလး ပိုက္ဆံအိတ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပံုရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုပါ ျပန္ေပးၿပီး
“ခင္ဗ်ား ရဲကို ဖုန္းေလွ်ာက္ဆက္မေနနဲ႔” ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို လာရာဖက္ကို ျပန္ေျပးသြားပါေတာ့တယ္။

ေစာေစာထမိတဲ့ ပိုးေကာင္ ေစာေစာထတဲ့ ငွက္အစာ ျဖစ္ေတာ့မလို႔ဗ်။ သတိထားၾကေနာ။