၂၁၊ ၄၊ ၂၀၀၈
ရိုင္းတဲ့ ရာဇ၀င္
ဆန္ေစ်းႀကီးျမင့္
ဆီေစ်း၀င့္၍
သားငါးပါးရွား
ဤေခတ္တြင္ကား
မတတ္သာလို
က်န္းမာၿပိဳသည္
ဆီမီးဘ၀
ၿငိမ္းေလရကား
မေက်ေသာ္တိ ေျဖသာ၏။
အိုဘယ့္ေပါသည့္
လႈိင္လႈိင္ရသည့္
ေလမရွိမူ
ေသရဟူက
ရာဇ၀င္ညစ္
စာတင္ရစ္ၿပီ
ေျဖမဆည္ဘိ ေသလြယ္၏။
ညီေနာင္ႏြယ္ဖြား
ဗမာမ်ားတို႔
ေလမရ၍
ေနာက္ထပ္ကြယ္သူ
မရွိမူေၾကာင္း
ဆုမြန္ေတာင္းသည္
ရင္းစစ္ ျပႆနာ ေျပလို၏။
တကၠသိုလ္လွမြန္
ဆီေစ်း၀င့္၍
သားငါးပါးရွား
ဤေခတ္တြင္ကား
မတတ္သာလို
က်န္းမာၿပိဳသည္
ဆီမီးဘ၀
ၿငိမ္းေလရကား
မေက်ေသာ္တိ ေျဖသာ၏။
အိုဘယ့္ေပါသည့္
လႈိင္လႈိင္ရသည့္
ေလမရွိမူ
ေသရဟူက
ရာဇ၀င္ညစ္
စာတင္ရစ္ၿပီ
ေျဖမဆည္ဘိ ေသလြယ္၏။
ညီေနာင္ႏြယ္ဖြား
ဗမာမ်ားတို႔
ေလမရ၍
ေနာက္ထပ္ကြယ္သူ
မရွိမူေၾကာင္း
ဆုမြန္ေတာင္းသည္
ရင္းစစ္ ျပႆနာ ေျပလို၏။
တကၠသိုလ္လွမြန္
5 comments:
Wow.. Great poem!
လြယ္တာကိုခက္ေစ၍ ခက္တာကို အစပါရွာမရေအာင္ စီမံခန္႕ခြဲတတ္သူမ်ား၏ ရင္းျမစ္ျပႆနာမ်ားၾကားတြင္ အလကားရေသာ ေလကိုပင္ မ၀၍ ေသရသည္ ဆိုသည္မွာ...
ေပါသာေပါလည္း
ခုခ်ိန္ခါမွာ
ေလဆိုးေလညစ္
ေလမစစ္မို့
ေရာဂါပိုးမႊား
မ်ားသည့္အတြက္..
ငါေလ..တခါ ေသရျပန္သည္..။
းးးးးးး((((((((
ေလမရိွေသာ
ခေရာင္းေတာ၀ယ္
အသက္ေအာင့္ကာ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ရွာေသာ
ဘ၀အေမာသည္
ပန္းတိုင္ဘယ္ဆီ
မသိမီ၌…
ခံနိုင္ရည္ဆံုး
ဘ၀တံုးေပါ့……
ေသေသာ္မွတည့္..ေၾသာ္ေကာင္း၏။
Post a Comment