၁၉၊ ၈၊ ၂၀၀၇
ရင္ကိုထိမွန္ေသာ စာစုမ်ား (၁)
“က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။
အမႈိက္ပံုႀကီးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။
က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြေကာက္ႏိုင္မယ္။”
ေက်ာ္စြာ
ေက်ာ္စြာ (ေခၚ) အ၀ါေလးဆိုတာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အမႈိက္ပံု တစ္ခုမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္။ မုတၱမက ဆိုေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာရဲ႔ ဒီေဆာင္းပါး ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ၀ိုင္းလာမိပါရဲ႕။ ဒီလိုဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနပါၿပီလဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ လံုၿခံဳေအးခ်မ္းတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ အီလက္ထရြန္းနစ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကမာၻ႕ကြန္ယက္ႀကီးေပၚ ေလ်ာက္သြားေနလိုက္ၾကတာ ကိုယ့္ေသြးခ်င္း ညီအကို၊ ေမာင္ႏွစ္မေတြက တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ အမႈိက္လုေကာက္ၿပီး အသက္ေမြးေနရေလရဲ႔။ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မတားဆီးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ မတားဆီးခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလား။
အေပၚက လင့္ကို မသြားႏိုင္သူမ်ားအတြက္ မူရင္းေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရန္ “Read More” ကို ႏွိပ္ပါ။
ရသလြင္ျပင္
အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ေလး
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ| ၾသဂုတ္ ၇၊ ၂၀၀၇
က်ေနာ့္ နာမည္ေက်ာ္စြာကို လူေတြက ‘ငစြာ’လို႔ ေခၚလို႔ေခၚ ‘အ၀ါေလး’လို႔ ေခၚလိုေခၚနဲ႔
က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရဘူး။ ‘ငစြာ’လို႔ေခၚၾကတာက က်ေနာ္က စြာလို႔တဲ့။ ‘အ၀ါေလး’ လို႔ေခၚၾကတာကေတာ့ ေခါင္းစြပ္အ၀ါေရာင္ေလးကို က်ေနာ္အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘ငစြာ’လို႔ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ က်ေနာ္က စြာတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီအမႈိက္ပံုႀကီးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းရဖို႔ သူ႔ထက္ငါ လူတိုင္း တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူမ်ားေတြလိုပဲ တိုးေ၀ွ႔ေကာက္တာပဲဟာ။ ဒီလိုမွ မတိုးရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ထမင္းစားမလဲ။
အ၀ါေရာင္ေခါင္းစြပ္ေလးကို အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘အ၀ါေလး’လို႔ေခၚတာေတာ့ ေခၚေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး အဲဒီ ပလတ္စတစ္ အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ ေလးကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္။ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလး စြပ္ထားရင္ ေလလည္း လံုတယ္။ မိုးလည္းလံုတယ္။ က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြ၊ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြထဲလည္း အမိႈက္ေတြ၊ ရႊံ႕ေတြ မစင္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက က်ေနာ္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္တဲ့။ အမႈိက္ကားႀကီးေတြ လာခ်ိန္နီးလို႔ ဓားေကာက္ကိုကိုင္၊ ပီနံအိတ္ကို သိုင္းလြယ္ၿပီး အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးကို စြပ္ၿပီး အမႈိက္ကြင္းႀကီးထဲ က်ေနာ္ဆင္းၿပီဆို ‘ငစြာေလးလာၿပီေဟ့’၊ ‘အ၀ါေလးလာၿပီေဟ့’နဲ႔ က်ေနာ့္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ဟိုဘက္တဲက ေရႊက်င္လင္မယားက အဆိုးဆံုးပဲ။
သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္လို႔ ေခၚတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြေခၚသလို လိုက္လိုက္ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။
‘သန္းထြန္းေလး’ဆို အဆိုးဆံုးပဲ။ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ေျပာတာ အခါတေထာင္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။
ဒါလည္းမရဘူး။ သူက သူ႔အေဖအားကိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္ေနတာ။
အဲဒီေကာင္ကို က်ေနာ္ တခါတခါ ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အမႈိက္ပံုမွာေတာ့ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အိမ္ ၄၀ ေက်ာ္မွာ သူတို႔အမ်ဳိးက တ၀က္ေလာက္ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခုေနတဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဘတ္စံကြင္းထဲက အမိႈက္ပံုႀကီးကို
သန္းထြန္းေလးတို႔ အေဖေတြ အရင္ဆံုးေရာက္တာတဲ့။
သန္းထြန္ေလးတို႔က ပဲခူးဘက္ကလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူတို႔အမ်ဳိးေတြက ပဲခူး၊ သနပ္ပင္၊ ဒိုက္ဦးစံုေနတာပဲ။
က်ေနာ္တို႔က မုတၱမ ကမ္းေျခစုက လာတာ။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးမွာ နယ္စံုက လူေတြရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တဲနားက ေရႊက်င္လင္မယားဆိုရင္ ေရႊက်င္ကလာလို႔ ေရႊက်င္လင္မယားလို႔ ေခၚၾကတာေလ။
က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုႀကီးမွာ မြန္၊ ကရင္၊ ဗမာ လူမ်ဳိးလည္းစံုတယ္။
နယ္စံု လူစံုဆုိေတာ့ ခဏခဏလည္း စကားမ်ားၾက၊ ရန္ေတြျဖစ္ၾကနဲ႔။
အမႈိက္ကားႀကီးေတြလာလို႔ အမိႈက္ေတြသြန္ခ်ၿပီဆို သူ႔ထက္ငါ တိုးေ၀ွ႔လုယက္ၿပီဆိုရင္
စကားေတြမ်ားၾကၿပီ။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကၿပီ။
ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္လို႔၊ ခိုးလို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္တည့္သြားၾက။ ျပန္ေခၚၾကတာပဲ။
က်ေနာ္လည္း ၁ ခါ ၂ ခါ ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။
သန္းထြန္းေလးနဲ႔ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပဲေပါ့။
သူတို႔က အမ်ဳိးေတာင့္တယ္။ အရင္ေရာက္တယ္ဆိုၿပီး ေနရာတကာ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြဆိုရင္လည္း သူ႔အေဖက ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ အၿမဲလုပ္တယ္။
သူ႔အေဖက ထိုင္းစကားလည္းတတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။
ဒီအမိႈက္ပံုကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားနဲ႔လည္း သူက အဆင္ေျပတယ္။
အဆင္ေျပမွာေပါ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘယ္မွာေရာင္းတယ္ဆိုတာကို သူက သတင္းသြားသြားေပးတာကိုး။
အခုေတာ့ အဲဒီထိုင္းလင္မယားက က်ေနာ္တို႔အမိႈက္ပံုမွာ သန္းထြန္းေလး အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေပးတယ္။
အမႈိက္ပံုကရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း အရင္ကလို က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။
အရင္ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီ ထိုင္းလင္မယားဆီမွာပဲ ေရာင္းရတယ္။
သူတို႔က ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေစ်းႏွိမ္ၿပီးေတာ့ ၀ယ္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း ေစ်းပိုရမယ္ထင္တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီထိုင္းေတြမသိေအာင္ သြားသြားၿပီးေတာ့ ခိုးေရာင္းၾကတယ္။
အခု သန္ထြန္းေလးတို႔အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခိုးေရာင္းလို႔ရေတာ့မွာလဲ။
သူတို႔က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပဲ အတူတူေနတာဆိုေတာ့ အကုန္သိတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔အမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ
သူတို႔က မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတာ။
ေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးထဲကပဲ က်ေနာ္ရတာ။
က်ေနာ္ရတာ တႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။
ေခါင္းစြပ္ကေလးရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ ၾကယ္သီးေပါက္ကေလးေတြပါေတာ့
အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးဟာ အက်ႌနဲ႔တြဲၿပီး၀တ္တာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။
အရင္ကေတာ့ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးနဲ႔တြဲ၀တ္တဲ့ အက်ႌအ၀ါေရာင္ေလးမ်ား
အမိႈက္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာမလားလို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို က်ေနာ္ေရာက္တာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္ရွိၿပီ။
အခုက်ေနာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ စေရာက္တာေပါ့။
ေပ်ာ္ေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေကြ်းတာဆုိေတာ့ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေနေပါ့။
မုတၱမမွာ ေနတုန္းကဆို က်ေနာ္တို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရတာမဟုတ္ဘူး။
အေဖကူလီ မထမ္းႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ပဲ ေနရတယ္။
အေမကေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေသသြားတယ္လို႔ အေဖကေျပာတယ္။
အေဖဆံုးၿပီးမွ က်ေနာ္ ဒီအမႈိက္ပံုကို ေရာက္လာတာ။
က်ေနာ့္ဦးေလးက ဒီအမႈိက္ပံုမွာ အလုပ္လုပ္တာ အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာၿပီး
က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလို႔ က်ေနာ္ေရာက္လာတာ။
က်ေနာ္တခါမွ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။ က်ေနာ့္အေဖလည္း ေက်ာင္းမေနဖူးဘူးတဲ့။
ဦးေလးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မြန္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ေက်ာင္းတခါမွ မေနဘူးေတာ့ ေက်ာင္းေနခ်င္သလား မေနခ်င္ဘူးလားဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ဘူး။
သန္းထြန္းေလးလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။
ဒီအမိႈက္ပုံႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အရြယ္ေတြရွိေတာ့ရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္၊ သန္းထြန္းေလး၊ ကြာစိ၊ ငတိုးနဲ႔ မိခက္တို႔ပဲရွိတယ္။
က်န္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းေနပါတယ္။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးအနားမွာ ေက်ာင္းရွိတယ္။ သူတို႔အဲဒီေက်ာင္းမွာ သြားတက္ၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းမေနခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အေကာင္ႀကီးေနၿပီ ရွက္စရာႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။
ေက်ာင္းေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းဘယ္လို စားမလဲ။
အမိႈက္ေကာက္တာက ေန႔ေရာညပါ ေကာက္မွ တေန႔ကို ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ရတာ။
ကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ဆိုရင္ တေန႔ ၁၀ ဖိုးေတာင္ မရခ်င္ဘူး။
ပလတ္စတစ္၊ အခ်ဳိရည္ဘူး၊ ပုလင္း၊ ခြက္၊ နန္းႀကိဳး၊ အ၀တ္၊ ထီးစုတ္၊ ဖိနပ္စုတ္ အစုံေကာက္တယ္။
အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ေကာ္ဖီထုပ္၊ ပဲ၊ ငါးေျခာက္၊ ပဲေလွာ္၊ မုန္႔ေျခာက္ေတြလည္း ရတာရွိတယ္။
တခါတခါလည္း အသီးအရြက္ေတြ၊ အသားေတြ၊ ငါးေတြလည္းရတယ္။
ပစၥည္းေတြက တခ်ဳိ႕လည္းေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မေကာင္းဘူး။
အစားအေသာက္ေတြရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရေဆးၿပီးေတာ့စားတယ္။
အေျခာက္လွန္းၿပီးလည္း စားၾကတယ္။
ဒီမွာ အားလံုး ဒီလိုပဲ စားၾကတာပဲ။
ဒါေတာင္မွ သူ ့ထက္ငါ လုယက္ေကာက္ရတာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။
အခုဆိုရင္ ရန္မျဖစ္ေအာင္လို႔ ကိုယ့္အတန္းနဲ႔ကိုယ္ေနရာယူၿပီး ေကာက္ရတယ္။
ဒါလည္း သူနဲ႔ငါ အလုအယက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ဘူး။
တအားဆိုးတဲ့လူေတြကိုလည္း ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားက ေပးမေကာက္ဘူး။
သူတို႔ကို ရန္ျဖစ္လို႔ ေမာင္းထုတ္ဖူးတာရွိတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။
က်ေနာ္တို႔မွာ ကစားခ်ိန္မရွိပါဘူး။
အမိႈက္ကားႀကီးေတြက မနက္အေစာႀကီး တႀကိမ္။ ေန႔လည္ တႀကိမ္။ ညေနပိုင္းမွာ တႀကိမ္လာတယ္။
တေန႔ (၃) ခ်ိန္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို တေနကုန္ ေကာက္ေရာပဲ။
ကားႀကီးေတြမလာခင္ အမႈိက္ပံုႀကီးထဲမွာပဲ အခ်င္းခ်င္း ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾက ကစားၾကတာပဲရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ကစားဖို႔လည္း အမိႈက္ပံုႀကီးပဲ ရွိတာကိုး။
က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ထဲကို တခါမွ မသြားဖူးဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းမွာစိုးလို႔ သြားလည္း မသြားရဲဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ခံရရင္ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့။
ဒီအမိႈက္ပံုမွာေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။
ပစၥည္းေရာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္စားခ်င္တာလည္း ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။
ျမ၀တီက ေစ်းသည္ေတြ ဒီမွာလာၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကတာရွိတယ္။
ကိုယ္လိုခ်င္တာသူတို႔နဲ႔ မွာလို႔ရတယ္။ စားခ်င္တာလည္း သူတို႔နဲ႔ မွာစားလို႔ရတယ္။
သူတို႔က ေန႔တိုင္းလာေရာင္းတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။
သူတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲလမ္းက မလာရဲဘူး။ ပုလိပ္ဖမ္းမွာေၾကာက္လို႔ ေတာလမ္းကပဲ လာၾကတယ္။
က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။
အမႈိက္ပံုႀကီးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။
က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြေကာက္ႏိုင္မယ္။
ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ေတာ့ ဖိနပ္တရံနဲ႔ လက္အိတ္တခုေလာက္ က်ေနာ္၀ယ္ခ်င္တယ္။
အ၀ါေရာင္အက်ႌေလးလည္း က်ေနာ္ လိုခ်င္တာပဲ။
သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ ‘အ၀ါေလး’က အ၀ါေရာင္နဲ႔ လိုက္တယ္တဲ့။ ။
ဧရာ၀တီ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း
http://www.irrawaddy.org/bur/ratha2007/August/02.html
Read More...
Collapse...
