၂၊ ၈၊ ၂၀၀၇
ဘ၀ တဆစ္ခ်ိဳး (သို႔) ကြ်ႏု္ပ္ ေဆးေက်ာင္း တက္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္း
သင္သည္ ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုေပၚတြင္ လမ္းေလ်ာက္လာသည္ ဆိုပါစို႔။ ညာဘက္ေဘးတြင္ အေဆာက္အဦျမင့္ျမင့္ တစ္ခုရွိကာ ေရွ႕နားတြင္ ပလက္ေဖာင္းက ညာဘက္သို႔ ၉၀ ဒီကရီ ေထာင့္မွန္ ခ်ိဳးေကြ႔သြားသည္။ ေရွ႕တဆစ္ခ်ိဳးတြင္ ျမင္ေတြ႔ရမည့္ ျမင္ကြင္းမွာ သင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္း ႏွင့္ အကြာႀကီးကြာေကာင္း ကြာေနေပမည္။ တစိမ္းနယ္ထဲမွာ ဆိုလ်င္ ႀကိဳတင္မသိႏိုင္။ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္မွသာ ျမင္ကြင္းသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္သစ္ကို ဘြားကနဲ ျမင္ရေပမည္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျဖစ္မ်ိဳး လူတိုင္း ဘ၀တြင္ ရွိကာ ဘ၀ တဆစ္ခ်ိဳး ဟု မည္တြင္ေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္ မွတ္မိေသာ ဘ၀တဆစ္ခ်ိဳးမ်ားထဲမွ တစ္ခုကို ေျပာလိုသည္။ ေဆးေက်ာင္း တက္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းပင္။
အထက္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က အဂၤ်င္နီယာ အလြန္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ တိတိက်က် ဆိုရေသာ္ အီလက္ထရြန္နစ္ အဂၤ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ၁၀ တန္းတြင္ စာက်က္ေဖာ္က်က္ဖက္ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညွိႏႈိင္းထားၾကသည္။ ေဆးေက်ာင္း၀င္သည့္ အမွတ္ ရလ်င္ပင္ စက္မႈတကၠသိုလ္ (ယခင္ အေခၚ - အာအိုင္တီ) ကိုပဲ တက္ၾကမည္ ဟူ၏။
သို႔ႏွင့္ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲေျဖအၿပီး မိဘမ်ားရွိရာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေနရေလသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ရန္ လအတန္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းရေလရာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ရာျပန္စားျခင္း ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေလသည္။
မိဘမ်ားကမူ သားသမီး ႏွစ္ဦးအနက္ အနည္းဆံုး တစ္ဦးကိုေတာ့ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစလိုသည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ သားႀကီးၾသရႆ ျဖစ္ရကား ပထမဆံုးေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္။ မိဘတို႔ကား အလြန္အက်ြံမတိုက္တြန္းေစကာမူ သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မွာေတာ့ သိသာပါသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္တို႔ ကုန္မွန္း မသိကုန္ကာ ၁၀ တန္း ေအာင္စာရင္းမ်ားထြက္၊ အမွတ္စာရင္းမ်ား သိရပါေလေတာ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မီသည္။ ရန္ကုန္ဆင္းကာ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေလ်ာက္လႊာမ်ားယူၿပီး လြိဳင္ေကာ္သို႔ ျပန္လာခ်ိန္အထိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အဂၤ်င္နီယာပင္။
တညသ၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တခ်က္တီးခန္႔ရွိမည္ ဗိုက္နာလြန္း၍ အိပ္ရာမွ လန္႕ႏိုးလာ၏။ အစားမွား၍ ဗိုက္ရစ္သည္ထင္ကာ ခဏေအာင့္အည္းေနေသးသည္။ ဘယ္လိုမွ မရ။ ပိုပို ေအာင့္ကာလာသည္။ သို႔ႏွင့္ မိဘမ်ား အိပ္ခန္းတံခါးကိုသြားေခါက္ကာ ေျပာရေတာ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ဗိုက္ကို စမ္းသပ္ၿပီး ေဆးတစ္လံုး ထိုးေပးလိုက္သည္။ ၅ မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာလိုက္ ေအာင့္ေန နာေနသည္မ်ား ယူပစ္သလို ေပ်ာက္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ဆရာ၀န္ ဆိုတာ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ ... လူေတြ နာက်င္ေနတာေတြကို ေပ်ာက္ေအာင္ကုသေပးႏိုင္တယ္ ... တယ္နိပ္တာပဲ ... ဟု စိတ္ထဲတြင္ ဘာသာ ေတြးမိသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကပင္ ကြ်ႏု္ပ္ကို ေဆးေက်ာင္းေလွ်ာက္ရန္ တြန္းပို႔ေလေတာ့သည္။
စကားခ်ပ္
မည္မွ်ေသးငယ္ေသာ ကိစၥေလးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ
ဘ၀ တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔ေစရန္ အေၾကာင္းဖန္လာႏိုင္ေပသည္။ (ကြ်ႏု္ပ္ ႏွင့္ ညွိႏႈိင္းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းလည္း ေဆးေက်ာင္း တက္ျဖစ္ေလသည္။ ဘာေၾကာင့္ဟူမူ မသိရ။)
1 comment:
အယ္.. ဗိုက္သာမနာရင္ ဂ်စ္တူးလို အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ပ်င္နီယာ ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ့ း)
ဂ်စ္တူးကေတာ့ ေမာင္ေလး ေမးေစ့ကြဲေတာ့ ၊ ေသြးေတြထြက္ျပီး မူးေနာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ၊ အမ၀မ္းကြဲက အစိမ္းခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုျပီး အတင္း အပ္ၾကီး ဆြဲလာေတာ့ ၊ လန့္ျဖန့္ျပီး ဆရာ၀န္ဆိုတာ ငါဘယ္ေတာ့မွ အဲလိုေတြ မလုပ္နိုင္ပါဘူးလို့ ေကာက္ခ်က္ခ် ၊ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းသို့သာ ေရြးခဲ့သည္ း)
Post a Comment