၁၅၊ ၈၊ ၂၀၀၇
အျမင့္ဆံုးသို႔
အျမင့္ဆံုးေရာက္ဖို႔ရာ ေျခနာေမာဟိုက္ျခင္းကို
မာေၾကာစြာ ဆက္ဆံႏိုင္ရမယ္။
မာေၾကာစြာ ဆက္ဆံႏိုင္ရမယ္။
အျမင့္ဆံုးမေရာက္ခင္ သိျမင္လိုျခင္းဆႏၵ ...
ရင္ထဲက လြင့္မက်ဖို႔လိုတယ္။
အျမင့္ဆံုးမွာ ေရျပာစမ္းမရွိေပမယ့္
ေျခရာလမ္းျပန္ၾကည့္ အားမာန္ျဖည့္တက္ရမယ္။
အျမင့္ဆံုးေအာက္ ျပန္အေရာက္
ေခြ်းေပါက္ေဟာင္းမ်ားအတြက္
ျပန္လည္ေပးဆပ္မႈေရၾကည္ ပညာအဆီအေသြး
ေတာင့္တေသးတယ္။
ငါတို႔ရဲ႔ ေျခဖ၀ါးမ်ား
အနိမ့္ဆံုးအပါးမွာ ထာ၀ရမေပ်ာ္
တိမ္ေပၚေက်ာ္လွမ္း ေနကိုနမ္းလို႔
အေ၀းျမင္အားမ်ား အေတြးဆင္ပြားရင္း
ခြန္အား ... ဇြဲ ... သတၱိ ... စြဲၿငိေစခဲ့ၿပီေဟ့ ... ။
သစ္လြင္ (ဘူမိ)
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္း ၁၂-ႀကိမ္ေျမာက္ မိတ္ဆံုပြဲ အမွတ္တရ စာေစာင္မွ
4 comments:
ဒီကဗ်ာအရမ္းၾကိဳက္တာပဲ ။
အဓိပၸါယ္ရွိတယ္.. Mt. KK တက္တုန္းက ခံစားခ်က္ကိုလည္း ျပန္ခံစားမိတယ္ ။
တကယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေတာင္တက္ဖူးရင္ ဒီကဗ်ာကို ခံစားလို႔ ရၾကမွာပါ။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။
ခံစားရတာ ေမာေနလုိ႔ ကြန္႔မန္႔ေတာင္ ခုမွေရးႏုိင္တယ္… ကုိမင္း ၀ိတုိရိယ ကုိ ေနာက္တေခါက္ေလာက္ သြားရေအာင္…
လုပ္လိုက္ေလ ၾကသလားလို႔ ... ေဟာဟဲ .. ေဟာဟဲ။
Post a Comment