A visit to New England (3)

၂၉၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၃)
မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕၊ ဗားေမာင့္ျပည္နယ္

မူလအစီအစဥ္က မနက္ေစာေစာထၿပီး ေသာင္းေအးတို႔ လွေအးတို႔လို (TownAce, HighAce) ကားမ်ိဳး တစ္စီးငွားၿပီး ေဘာ္စတြန္ (Boston) ကို သြားလည္ၾကမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညက သူငယ္ခ်င္းတေတြ စကားေကာင္းေနၿပီး အေတာ္ညဥ္႔နက္သြားတာနဲ႔ မနက္ကို ေစာေစာ မႏိုးၾကပါ။ စာေရးသူက အိပ္ရာ၀င္ၿပီး ၆ နာရီၾကာရင္ အလိုလို ႏိုးလာတတ္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ႏိုးေနၿပီး ျပန္လည္း မႏွပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ျပဳၿပီး မီးဖိုထဲ အစာရွာထြက္ပါတယ္။ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ၾကက္ဥေတြ ေတြ႔ေတာ့ ဟုတ္ၿပီဟ ဆိုၿပီး အားလံုးအတြက္ ၾကက္ဥထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ႏိုးလာၾကၿပီး ေရေႏြးတည္သူ၊ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္သူ၊ ထမင္းစားပြဲျပင္သူနဲ႔ မီးဖိုထဲမွာ စည္ကားလာပါတယ္။

မနက္စာ စားေသာက္ၿပီးစီးေတာ့ ၁၀ နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေဘာ္စတြန္က မိုင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းေတာ့ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရမယ္။ အသြားအျပန္ဆို ၆ နာရီ။ ကားငွားဖို႔ကလည္း ရွိေသး ဆိုေတာ့ ေဘာ္စတြန္မွာ လည္ဖို႔အခ်ိန္ နည္းေနမယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္းကာ ဗားေမာင့္ကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

၀ီလီယံၿမိဳ႕က မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ေထာင့္နားေလးမွာ ရွိေတာ့ ဗားေမာင့္ ျပည္နယ္နဲ႔က ကပ္ေနတာ။ ဒီရာသီကလည္း ဗားေမာင့္ျပည္နယ္ရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားလံုးသေဘာတူ ဗားေမာင့္ကိုပဲ ေရြ႕ၾကပါတယ္။

အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ RAV4 ထဲမွာ လူႀကီး ၆ ေယာက္နဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ထိုင္ရင္း ျပည္နယ္တြင္း အေ၀းေျပးလမ္း (Local Highway) အမွတ္ ၇ အတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကိုသြားၾကပါတယ္။ လူ၀တာ နာမည္သာဆိုးတာ ဤေနရာတြင္ စားသာပါသည္။ အေရွ႕ခန္း ထိုင္ခံုကို အပိုင္စား ရကာ ကားေမာင္းခြင့္ ရေလ၏။ စာေရးသူလည္း ကိုယ့္လက္ရွိ၀င္ေငြ၊ ေနာင္လာမယ့္ ၀င္ေငြေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ၀ယ္စီးႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ RAV4 ကို ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ ေမာင္းလာပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ တစ္မိုင္ထက္ တစ္မိုင္ ပိုပိုလွလာတဲ့ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း မိုင္ ၄၀ ေလာက္သြားလိုက္ရင္ပဲ ဗားေမာင့္ျပည္နယ္က မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ (ဓါတ္ပံု - စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ႏွင့္ RAV4)

မန္ခ်က္စတာဆိုတာ စက္ရံုကေန တိုက္ရိုက္လာေရာင္းတဲ့ အ၀တ္အထည္နဲ႔ လူသံုးကုန္ ဆိုင္ေလးေတြျပည့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးပါ။ မန္ခ်က္စတာ စီးတီးေဘာလံုးအသင္းရဲ႕ကြင္း ကို ရွာၾကည့္ၾကေသးတယ္။ မေတြ႔ပါ။ စေနေန႔ဆိုေတာ့ အနီးပတ္၀န္းက်င္ၿမိဳ႕ေတြက ေစ်း၀ယ္လာသူေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားေနပါတယ္။ ရွမ္းျပည္က ငါးရက္တစ္ေစ်း လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေစ်းေန႔ကို ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ေစ်းႀကိဳ ေရွးေဟာင္း ဘတ္စကားႀကီးေတြ အစား ၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္လုပ္တဲ့ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္ ကားေတြကို ေတြ႔ရတာကလြဲလို႔ လူေတြ စည္ကားတာ၊ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ၊ ေစ်းသည္ေတြ တက္ၾကြေနတာ အတူတူပါပဲ။ စာေရးသူလည္း နတ္ကရာက်ီးေမာ နဲ႔ ဟိုဆိုင္၀င္လိုက္ ဒီဆိုင္၀င္လိုက္ ၀င္းဒိုးေရွာ့ပင္း လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေဒၚလာတန္ဆိုင္မွာ ပရင္တာႀကိဳးရလို႔ ၀မ္းသာအားရ တစ္ခုတိတိ ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ (ဓါတ္ပံု - စာေရးသူ အိပ္ထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ဂိုက္ေပးေနပံု။)

ဒီလိုနဲ႔ ဗိုက္ထဲက တယ္လီဖုန္းျမည္လာၿပီး ေန႔လည္စာသြားစားၾကပါတယ္။ ဘယ္ဆိုင္ရွိရမလဲ စာေရးသူတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ႀကီး ဆိုင္မွာေပါ့။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးကသာ ျမန္မာျပည္အေရး လက္ေရွာင္ခ်င္တာ။ စာေရးသူတို႔က ေပါက္ေဖာ္ႀကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုရင္ အားေပးၿပီးသားပဲ။ ကြာတာေလးေတြ ေျပာပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ အေတာ္စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ပါ။ ဘာေတြမွာစားမိလဲ .. ျပန္စဥ္းစားဦးမွ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ မာလာပင္လယ္စာ၊ ခ်ဥ္စပ္ဟင္းခ်ိဳ၊ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ တိုဖူးအစပ္ခ်က္၊ အမည္းသားဟင္း နဲ႔ ထမင္းျဖဴ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းလိုက္ပြဲ ထပ္ေတာင္းရပါေသးတယ္။

အျပန္ခရီးမွာ အက္ကြီေနာ့စ္ ဆိုတဲ့ ေတာင္ေၾကာေလး တစ္ခုေပၚကို ၀င္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ေဆးေရာင္စံု ရႈခင္းကို ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္လို႔ရေအာင္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးကအံု႔လာၿပီး ေလပါေရာလာေတာ့ အျပင္မွာေတာင္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ပဲ ကားေပၚေျပးေျပး တက္လာၾကရပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာက ေပ-၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ျမင့္မယ္ မိုးသာ အံု႔မေနဘူး ဆိုရင္ အေတာ္လွမယ့္ ရႈခင္းသာ ေနရာပါပဲ။ အခုလို မိုးအံု႔ေနတာေတာင္ ေနကြက္ၾကားထိုးေနတဲ့ ေနရာေတြကို ၾကည့္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဓါတ္ပံုထဲမွာေတာ့ သိပ္မေပၚဘူး။ တခ်ိဳ႕ရႈခင္းေတြဟာ ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလို႔ မမီ၊ ဘယ္ဓါတ္ပံု ရိုက္လို႔မမီ ဆိုသလို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျမင္ရမွ ခံစားလို႔ ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။

တည္းအိမ္အျပန္မွာေတာ့ ညစာကို ေထာပတ္ထမင္း နဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္စားဖို႔ ႀကံၾကပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွ အျမည္းေၾကြးမယ္ေလ။

(၄) သို႔
္