Paint Branch Trail

၂၉၊ ၁၊ ၂၀၀၈

Sierra Club ရဲ႕ Washington DC Chapter ၀က္ဆိုဒ္ကို ၀င္ၾကည့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ပထမဆံုး ဆီးႀကိဳေနတာက လိႈင္းလံုးေတြၾကားက ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ အလားသ႑န္တူတဲ့ တိမ္လံုးေတြဖံုးေနတဲ့ ေတာင္ေၾကာတစ္ခု။ ဒီဓါတ္ပံုကပဲ ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ဆက္ၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ ဆြဲေခၚသြားေလတယ္။

အမွန္ပါ။ ဒီလို ရႈခင္းမ်ိဳးဟာ အေတာ္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚကို ေျခခ်ဖူးသူေတြမွ ခံစားလို႔ရတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း တက္လာခဲ့သမွ် ဒီလို ရႈခင္းမ်ိဳးကို ျမင္လိုက္ရရင္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ယူပစ္သလို ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုး ျမန္မာျပည္တြင္း ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၀ိတိုရိယေတာင္ (နတ္မေတာင္) ခရီးစဥ္မွာ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ဒီလိုမ်ိဳး ဆန္ဆန္ ရႈခင္းကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ နမူနာအျဖစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ရက္ေန႔ မွာ ၀ိတုိရိယ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆန္း၀င္းေက်ာ္ ရိုက္ၿပီးပို႔ေပးလာတဲ့ ဓါတ္ပံုကိုသာ ရႈစားၾကည့္ပါ။


Sierra Club ရဲ႕ ခရီးစဥ္ေတြကိုေတာ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားၿပီး ေရးသားထားပါတယ္။ ဇႏၷ၀ါရီ နဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ အတြက္ ခရီးစဥ္ေတြ ဆြဲၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရၿပီး၊ ဆက္သြယ္ရန္ လူ၊ ဖံုးနံပါတ္၊ အီးေမးလ္၊ စုရပ္၊ ခရီးအကြာအေ၀း၊ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးသားထားတာ ေတြ႔လိုက္ရကတည္းက ဒီအဖြဲ႔ဟာ အေတာ့္ကို စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းထားမွန္း သိလိုက္ပါတယ္။

စာေရးသူ ပထမဆံုး ေရြးျဖစ္တဲ့ ခရီးကေတာ့ ဇႏၷ၀ါရီ ၁၉ ရက္ေန႔ ခရီးျဖစ္တဲ့ Lake Artemesia and Paint Branch Trail ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႔ေျမာက္ယြန္းယြန္းမွာ ရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္ တစ္ခုနားက စုရပ္ကို နံနက္ ၁၀ နာရီေရာက္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ စာေရးသူ စိတ္ေစာေနေတာ့ အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္ၿပီး ၉ နာရီ ၄၅ ေလာက္ကတည္းက စုရပ္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ ကားရပ္နားတဲ့ ေနရာမွာ တျခား ကား ၃-၄ စီးကို လည္း ေတြ႔ရၿပီး ဟိုက္ကာ (hiker) ေတြျဖစ္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ စီးတဲ့ကားေတြက ဓါတ္ဆီ-လွ်ပ္စစ္ မ်ိဳးစပ္ (Hybrid) ကားေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အျပင္မွာ အေတာ္ေအးေန (အပူခ်ိန္က ေရခဲအမွတ္ေလာက္ ရွိပါမယ္) တာက တေၾကာင္း၊ တျခားလူေတြလည္း ကားထဲမွာ ထိုင္ေနၾကေတာ့ တံခါးသြားေခါက္ၿပီး စကားေျပာလို႔ မသင့္တာက တေၾကာင္း၊ ကားထဲမွာပဲ ခဏ ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကားေတြ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီေန႔ တာ၀န္က် ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသူ တစ္ေယာက္က ကလစ္ဘုတ္တစ္ခုကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကား ေနာက္ဖံုးနားမွာ ရပ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒီနားသြားၿပီး လက္မွတ္ထိုးေနတာေတြ႔ေတာ့ စာေရးသူလည္း ကားစက္ကို အသာရပ္လို႔ သူတို႔နားကို မေယာင္မလည္ သြားလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသူကို လွမ္းၿပီး မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူ႔နာမည္ “မိုက္” ဆိုတာသိလိုက္ရၿပီး စာေရးသူ အီးေမးလ္ပို႔ ေမးျမန္းတုန္းက ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့ လူျဖစ္ေနတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ “မိုက္” က ေျမပံု စာရြက္တစ္ခု ကမ္းေပးရင္း မိမိကိုယ္ကို တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးပါ … တဲ့။ ဆိုလိုတာက လမ္းေလွ်ာက္ခရီး လိုက္ေနတုန္း တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ မိမိတာ၀န္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ Sierra Club နဲ႔ စီစဥ္သူေတြကို တရားမစြဲပါဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ၀န္ခံကတိျပဳရတာပါ။ စာေရးသူလည္း လက္မွတ္ထိုးၿပီး ကလစ္ဘုတ္ကို ကားေနာက္ဖံုးေပၚ ျပန္တင္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေဒၚလာလို႔ စာေရးကပ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူး တစ္ဗူးေထာင္ထားတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ စီစဥ္စရိတ္ကာမိေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္သူ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေဒၚလာႏႈန္း ထည့္၀င္ဖို႔ ေျပာထားသာ သတိရၿပီး က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္ကို အသာလိပ္ကာ ပံုးထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူထည့္ၿပီးၿပီ၊ မထည့္ရေသးဘူး စသျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္သူေတာ့ မရွိပါ။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ေငြထည့္သြားၾကတာပါပဲ။ စာေရးသူ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ စနစ္က်တယ္၊ ေထာင့္စိတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးသာ ၀င္လာပါတယ္။

၁၀ နာရီ အတိေတာ့ မထြက္ျဖစ္။ လူေတြကလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္တုန္း။ လမ္းခရီးမွာ အိမ္သာ မရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ ယခုပင္ ကိစၥရွင္းထားၾကဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ကေျပာလို႔ အိမ္သာ သြားေနၾကသူေတြကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ဘေလာက္ေရးဖို႔ရာ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုႏွစ္ပံု ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးနားက လူတစ္ေယာက္ နွစ္ေယာက္နဲ႔လည္း စကားစျမည္ေျပာရင္း အသိဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေခါင္းေဆာင္က ဒီေန႔ ခရီးစဥ္၊ သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္း၊ ျပန္လွည့္မည္ ေနရာ၊ ေန႔လည္စာ စားမည့္ အစီအစဥ္ စတာေတြကို ေျပာပါတယ္။ လမ္းတ၀က္က လွည့္ျပန္မယ္ ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ကို သတင္းပို႔ဖို႔လည္း သတိေပးပါတယ္။ ေျပာဆိုၿပီးတာနဲ႔ စၿပီး ေလွ်ာက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီေန႔ အစီအစဥ္က ေခြးေတြ ကေလးေတြပါ ေခၚလို႔ရတဲ့ အစီအစဥ္ျဖစ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေခြးေလးေတြ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲလို႔ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေခြးပါ ဟိုက္ကာေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ တယ္ရီယာလို ေခြးပုပုေသးေသးေလး တစ္ေကာင္ကို ဆြဲေခၚလာလို႔ ေဘးကလူေတြက ဒီေကာင္ေလး ၁၀ မိုင္ ေလွ်ာက္ႏုိင္ပါ့မလားဆိုၿပီး ေနာက္ေနၾကတယ္။ ပိုင္ရွင္က … “ဘယ္ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာလည္း လမ္းက်လို႔ရွိရင္ ဒီေကာင့္ကို အိတ္ထဲ ထည့္ေခၚသြားရမွာ” ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါကိုၾကားေတာ့ စာေရးသူ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ေကာ ဘယ္သူက အိတ္ထဲ ထည့္ေခၚပါ့မလဲလို႔ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေနမိတယ္။

လမ္းစေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ျခင္းမွာပဲ ေျပးလမ္းတစ္ခုပဲ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္း ခပ္ေသးေသးေလး တစ္ခုကို ဘယ္ဘက္မွာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုမိုက္ေျပာေနတဲ့ ကမာၻေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ အသံုးျပဳေနတဲ့ သက္တမ္းအရွည္ဆံုး ေလယာဥ္ကြင္း ဆိုတာပဲျဖစ္ရမယ္။ စက္တစ္လံုးတပ္ ေလယာဥ္ေလးေတြ ရပ္ထားတာ၊ အတက္အဆင္း လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဘးက လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ တစ္ေယာက္က ရွင္းျပတယ္ … ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦေဘးမွာ ကပ္လွ်က္ရွိေနတာကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ပါတဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ကို အဲဒီ ဆိုင္မွာ ေျပာထားသတဲ့။ ကိုမိုက္ကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကေန ေျခလွမ္းက်ဲနဲ႔ လွမ္းေနေလရဲ႕။ စာေရးသူလည္း ကိုမိုက္ေနာက္ကို အမီလိုက္ရင္း ေျခသလံုးေတြ ေတာင့္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့မွ အေအးဒဏ္ကို အေတာ္ခံႏိုင္ရည္ ရွိလာပါတယ္။

ပထမ ၃ မိုင္ခရီးကိုေတာ့ ေရကန္တစ္ခုေဘးကေန ပတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ ေရကန္ပတ္လည္မွာ ေျပးသူ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ကြင္းျပင္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ရထား တစ္စီး သြားေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လယ္ကြင္းထဲမွာ ေလာ္ကယ္ရထား သြားေနသလား ထင္မွတ္မွားမိတယ္။ ေရကန္ကို တစ္ပတ္ ပတ္အၿပီးမွာေတာ့ ရထားလမ္းကို ေအာက္ကေန ျဖတ္ၿပီး ဥယ်ာဥ္လမ္းကို စေလွ်ာက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီေနရာကေနပဲ လွည့္ျပန္သြားၾကပါတယ္။

ရထားလမ္းကို ျဖတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ နံရံမွာ လက္ေဆာ့ထားတဲ့ (Graffiti) ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖာသာ စဥ္းစားမိတာက လမ္းသာ လာမေလွ်ာက္ရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ဒီလို အျမင္သစ္တစ္မ်ိဳးကေန ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ္ျမင္ေနက် ၿမိဳ႕ေတာ္ ဒီစီဟာ မိတ္ကပ္ဖို႔ထားတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလို ျဖစ္ၿပီး၊ ဒီေန႔ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အိပ္ယာထကာစ မ်က္ႏွာတစ္ခုနဲ႔ ပိုတူေနပါတယ္။ သဘာ၀က်တယ္လို႔ ဆိုခ်င္လဲ ဆိုလို႔ရတာေပါ့။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ခဏ နားရင္းနဲ႔ ေျခသလံုးေတာင့္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေဘးမွာလည္း ဆံပင္ျဖဴျဖဴနဲ႔ အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ နဲ႔ ခပ္ထြားထြား လူႀကီးတစ္ေယာက္က ယွဥ္ၿပီးေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ Mr. Lee နဲ႔ Dennis လို႔ အမည္ရတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စာေရးသူ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းက တူေတာ့ အတူတူပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေထြရာေလးပါး၊ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကတာေပါ့။ Mr. Lee က Geophysicist ျဖစ္ၿပီး Dennis ကေတာ့ မရိန္း တပ္သားေဟာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ျပန္လွည့္ရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ခဏ ထိုင္ေနၾကရင္း စာေရးသူလည္း အသင့္ပါလာတဲ့ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ကို ထုတ္စားေနလိုက္ပါတယ္။ Mr. Lee နဲ႔ Dennis တို႔ကေတာ့ ေန႔လည္စာ ဆိုင္မွာ စားၾကမွာ ဆိုေတာ့ ဘာမွယူလာပံုမရဘူး။ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ စားေနတုန္းမွာ Mr. Lee က “ရဲမြန္ .. ေပါင္မုန္႔ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဆက္စားရင္ စားပါလား .. သြားရေအာင္၊ ငါတို႔ ၃ ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းညီတယ္” လို႔ လာေခၚပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔က စာေရးသူကို ေစာင့္ေနမွန္း သိၿပီး အားနာသြားရတယ္။ စားလက္စ ေပါင္မုန္႔ တကိုက္ကို ပလုတ္ပေလာင္း ၀ါးရင္း ေၾကာပိုးအိတ္ကို ျပန္လြယ္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလာရပါေတာ့တယ္။

အျပန္လမ္း တစ္၀က္ေလာက္မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုနဲ႔ ပါလာတယ္။ Mr. Lee က အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးကို စကားစျမည္ေျပာရင္း ဒီခရီးကို ဘယ္လို လိုက္ျဖစ္လဲ ဆိုတာ ေမးေတာ့ ... အမ်ိဳးသမီးက “ကိုမိုက္က ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားေလ” လို႔ … ျပန္ေျဖလို႔ ရီေနရေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကိုမွ ေမးမိရက္သား ျဖစ္သြားတာကိုး။ အျပန္ခရီးကေတာ့ အလာကထက္ ျမန္တယ္လို႔ထင္ရၿပီး ေန႔လည္ တစ္နာရီ သာသာေလာက္မွာပဲ စုရပ္ကိုျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာ စားမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆိုင္ထဲ၀င္သြားၾကတုန္းမွာ စာေရးသူလည္း မိတ္ေဆြႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

၀န္ခံခ်က္။ ။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြေနလို႔ ပါရာစီတေမာ ေသာက္ရေၾကာင္း။

ေနာက္တစ္ပတ္ ေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ ခရီးကေတာ့ Capital Crescent Trail ျဖစ္ပါတယ္။