Walk On

၂၈၊ ၁၊ ၂၀၀၈

လမ္း ... ဆက္ေလွ်ာက္မယ္

ဒီ .. ဘေလာက္ဂါေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ဘေလာက္ ေရးေနရတယ္လို႔ ထင္ၾကမလားကြယ္ရို႕။ ဒါမွမဟုတ္ ဆားခ်က္ေနတယ္ လို႔ ေျပာမလား။

မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ .. အိမ္သာတက္တာေတာင္ ဘေလာက္ေရးလို႔ရတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ လမ္းေလွ်ာက္တာလည္း ဘေလာက္ေရးလို႔ ရရမွာေပါ့။ မေရးျပန္ရင္ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာက္ကို ဘယ္သူမွ လာလည္ခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုတေလာ အေျပာင္းအလဲေတြကမ်ား အလည္အပတ္ေတြကမ်ားနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာက္မွာ ပို႔စ္ေတြ မတင္ျဖစ္တာကို စိတ္မပ်က္ပဲ လာလည္ၾက၊ ဆီပုံးမွာ ေအာ္သြားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြက ရင္နဲ႔ အမွ်ပါပဲ … အဟဲ။ အဲ့ဒီ စာေရးသူရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဘေလာက္ကုန္ၾကမ္းပံုႀကီးထဲက တစ္ခုေလာက္ကို ဒီေန႔ ဆြဲထုတ္ျပလိုက္ပါရေစ။

လြန္ေလၿပီးေသာအခါ စာေရးသူ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့စဥ္ အခ်ိန္မ်ားက စေနေန၊ တနဂၤေႏြ မနက္ေတြဆိုရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္းရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္မႈေတြမွာ ပါ၀င္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္။ မနက္ေစာေစာမွာ လွည္းတန္း ေက်ာင္းေရွ႕ စုရပ္ကေန မဂၤလာဒံု ေလယာဥ္ကြင္းကို အသြားအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ ၁၀ မိုင္ခရီးေလာက္ ရွိမွာေပါ့။ (ကိုပီတိကေတာ့ ဒီ ၁၀ မိုင္ခရီးကို အေသးစိတ္ ေရးထားေလရဲ႕။ ဖတ္ခ်င္သူမ်ား ဒီမွာ ၾကည့္ၾကပါ။) ဒီလိုနဲ႔ ကံၾကမၼာရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာအတိုင္း စာေရးသူ ဦးစ ကို ေရာက္လာၿပီးေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရီးတိုေလးေတြ (၂ မိုင္ - ၃ မုိင္ေလာက္) တခါတရံ ေလွ်ာက္တာကလြဲလို႔ ပံုမွန္ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ စာေရးသူရဲ႕ ဘ၀အျမင္ေလး နဲနဲ ေျပာခ်င္တယ္။ စာေရးသူ အေနနဲ႔ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၿပိဳင္တူ လုပ္ရၿပီဆိုရင္ အေတာ့္ကို ေခါင္းစားၿပီး မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ - ပညာသင္ေနတုန္း အိမ္ေထာင္မႈကိစၥ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တတ္ႏိုင္ရင္ အလုပ္တစ္ခုၿပီးမွ ေနာက္တစ္ခုကို ဆက္ၿပီး လုပ္ပါတယ္။ အလားတူ စဥ္းစားခဲ့တာက ေျခလ်င္ေတာင္တက္ ကိစၥကိုလည္း ဒီမွာ ပညာသင္တုန္း မလုပ္ပဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွ ျပန္လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးပတ္က ပါရဂူဘြဲ႔ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ အၿပီးမွာ အရင္ကထက္စာရင္ ဘြဲ႔ရဖို႔ ပိုၿပီးနီးစပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္အကိုင္ ကိစၥေတြ ေခါင္းထဲ ပိုေရာက္လာတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြက မ်ားၿပီး အခ်ိန္က နည္းေနရတဲ့ အထဲ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခု လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ လူ႔သက္တမ္း အႏွစ္ ၆၀ အတြင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မလုပ္လိုက္ရပဲ ကိစၥေခ်ာသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သိပ္လက္မခံခ်င္လွေပမယ့္ လက္ခံလာရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေရးသူတစ္ေယာက္ အိပ္မက္က ႏိုးထလာၿပီး ပညာသင္တာလည္း သင္၊ တျခား လုပ္စရာရွိတဲ့၊ လုပ္ခ်င္တဲ့၊ လုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြလည္း လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီအလုပ္ေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ ခရီးေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျခင္းပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းမွာ စုေဆာင္းလာခဲ့တဲ့ အဆီ၊ အသား ေပါင္ ၅၀ ေလာက္ကို
ေလ်ာ့ခ်ပစ္ရမယ္။ ေတာင္တက္ခရီးမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္သယ္ၿပီး
ခရီးရွည္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က တခါတုန္းက ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အင္တာနက္ လိပ္စာကို ျပန္ရွာၿပီး ၀ါရွင္တန္ဒီစီ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ လုပ္ေနက် အဖြဲ႔ တစ္ခု (Sierra Club) ကို ဆက္သြယ္လိုက္ပါတယ္။ အေပ်ာ္တမ္း ေျခလ်င္ေတာင္တက္သမားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ဒီအဖြဲ႔က စေန၊ တနဂၤေႏြ တိုင္းမွာ လူတိုင္းလိုလို လိုက္ပါႏိုင္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြ ဆြဲထားပါတယ္။ ခရီးစဥ္ အမ်ားစုကေတာ့ ၀ါရွင္တန္ ဒီစီ ပတ္၀န္းက်င္က ေနရာေတြပါပဲ။ တစ္ပတ္တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္၊ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ရေအာင္ စီစဥ္ပါတယ္။

စာေရးသူလည္း စေနေန႔တိုင္း Sierra Club အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္မယ္ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္ထိုးထားတဲ့ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ ကိရိယာေတြ ျပန္ရွာပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ဖိနပ္၊ ေရဘူး၊ ဓါတ္မီး၊ စည္သြတ္ဗူးေဖာက္တံ၊ ေခါက္ဓါး စသျဖင့္ေပါ့။ ဇႏၷ၀ါရီ ၁၉ ေန႔ ကေတာ့ စာေရးသူ ပထမဆံုး လိုက္ျဖစ္တဲ့ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ဒီလမ္းေလွ်ာက္ အေတြ႔အႀကံဳကိုေတာ့ ေနာက္ပို႔စ္မွာ ရႈစားပါ။

ေမွ်ာ္ ……………….