River of Remembrance

၂၇၊ ၃၊ ၂၀၀၈

အမွတ္တရ ျမစ္တစ္စင္း

အနီအိုေရာင္
နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႔
ေဟာင္းေသာ္လည္း ခိုင္ခံ့ေနဆဲ
အိုေသာ္လည္း အားမာန္၀င့္ေနဆဲ
ပညာရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ၿပီးေတာ့ ... ငါတို႔ရဲ႕
အမိတကၠသိုလ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ကံ့ေကာ္ေတာမရွိ
ခံုတန္းလ်ားမရွိ
ျခေသၤ့တံခါးမရွိ

သည္ေနရာမွာ ...
အဓိပတိလမ္းမရွိ
သစ္ပုတ္ပင္မရွိ
အင္းလ်ားကန္မရွိ

သည္ေနရာမွာ ...
ဦးခ်စ္မရွိ
ယမ္းဘီလူးမရွိ
အပန္းေျဖရိပ္သာမရွိ

သည္ေနရာမွာ ...
ရတနာမရွိ
သီရိမရွိ
ဂ်ပ္ဆင္မရွိ

ဒါေပမယ့္ေလ ...

သည္ေနရာမွာ ...
ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္
ကပ္ကပ္သပ္သပ္
စမ္းသပ္ခန္းေလးေတြ ရွိတယ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ရွစ္ဆယ္မက
ပိုးမႊားေသာင္းေျပာင္း
မ်ားစြာရဲ႕အေၾကာင္း
ေျပာျပႏိုင္တဲ့
လက္ေတြ႔ခန္းေတြ ရွိတယ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ကိုးဆယ့္ေျခာက္မက
ေရာဂါမ်ားစြာ
တိုက္စားခဲ့လို႔
ပံုပန္းပ်က္ယြင္းခဲ့
အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာ
ေလ့လာႏိုင္တယ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ေ၀ဒနာရဲ႕စြမ္းအား
ပယ္ရွားႏိုင္မယ့္
အစြမ္းထက္ေဆး၀ါးမ်ားစြာ
ေလ့လာႏိုင္တယ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ဒုကၡသံုးပါးက
တစ္ပါးေသာ ဒုကၡ
နာရတဲ့ အျဖစ္ကို
စစ္ေၾကညာတုိက္ခုိက္ဖို႔
ပညာရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္
ေပးေနတယ္
ေပးေနဦးမယ္။

သည္ေနရာမွာ ...
ေသမင္းရဲ႕စြမ္းအင္
ဆန္႔က်င္ၿဖိဳဖ်က္
အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔
ပညာရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္
ေပးေနတယ္
ေပးေနဦးမယ္။

သည္လိုနဲ႔ပဲ
ေဟာသည့္ေနရာ
အမိတကၠသိုလ္ဟာ
ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ သက္တမ္း
ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ့ပါၿပီ။

အမိတကၠသိုလ္ရဲ႕
ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သက္တမ္းမွာ
သားေပါင္းမ်ားစြာ
ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးခဲ့ပါၿပီ။

အေမ့သားေတြထဲမွာ ...
သားေကာင္းမ်ားစြာပါခဲ့မယ္
သားဆိုးမ်ားစြာပါခဲ့မယ္။

ထူးခြ်န္တဲ့ သားေတြပါခဲ့မယ္
ညံ့ဖ်င္းတဲ့ သားေတြပါခဲ့မယ္။

သူရဲေကာင္းမ်ားစြာပါခဲ့မယ္။
အလံလွဲသူမ်ားစြာပါခဲ့မယ္။

သစၥာရွိသူမ်ားစြာပါခဲ့မယ္
သစၥာေဖာက္သူမ်ားစြာပါခဲ့မယ္။

အမိဂုဏ္ျမွင့္သူေတြပါခဲ့မယ္
အမိဂုဏ္ဖ်က္သူေတြပါခဲ့မယ္။

အမိေက်းဇူးဆပ္သူေတြပါခဲ့မယ္
အမိေက်းဇူးကန္းသူေတြပါခဲ့မယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
အမိတကၠသိုလ္ကေတာ့
သားမွန္သမွ်
မခြဲမျခား
မ်က္ႏွာမလိုက္
မခြ်င္းမခ်န္
ပညာအေမြေပးေ၀ေနဆဲပါ။

တို႔တေတြဟာလည္း
အေမ့ရဲ႕
သားေပါင္းမ်ားစြာထဲက
အသိုက္တစ္အံု သားတစ္ၿမံဳ။

တို႔တစ္ေတြ
အေမ့ရဲ႕
သားေကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါေစ။
ထူးခြ်န္တဲ့သားေတြ ျဖစ္ပါေစ။
သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါေစ။
သစၥာရွိသူေတြ ျဖစ္ပါေစ။
အမိဂုဏ္ျမွင့္သူေတြ ျဖစ္ပါေစ။
အမိေက်းဇူးဆပ္သူေတြ ျဖစ္ပါေစ။

ၿပီးေတာ့လည္း ...
အနီအိုေရာင္
နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႔
ေဟာင္းေသာ္လည္း ခိုင္ခန္႔ဆဲ
အိုေသာ္လည္း အားမာန္၀င့္ဆဲ
ပညာရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ၿပီးေတာ့ ... ငါတို႔ရဲ႕
အမိတကၠသိုလ္ကို
အစဥ္အၿမဲ
ရင္ထဲက သတိတရ ရွိၾကပါေစ။ ။

“သားမ်ား” ေနရာတြင္ “သမီးမ်ား” ဟုလည္း ႏွစ္သက္သလို ေျပာင္းလဲ ဖတ္ရႈၾကပါရန္။

စာကိုး။ (တိုက္ရိုက္ကူးေရးျခင္း ျဖစ္ပါသည္)

ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ရန္ကုန္
၁၉၈၆ - ၉၆
အမွတ္တရျမစ္တစ္စင္း

ဓါတ္ပံုမ်ား ကို Alumni Myanmar Institutes of Medicine ၀က္ဆိုဒ္မွ ရယူပါသည္။

Read More...

Collapse...

Ye Mon is Travelling (2)

၈၊ ၃၊ ၂၀၀၈ - ၉၊ ၃၊ ၂၀၀၈

ရဲမြန္ခရီးသြားေနသည္ (၂)

ဘိလပ္ခရီး (ပထမေန႔)

ေလေၾကာင္းခရီး

ေျပာထားသည့္အတိုင္း ညေန ၇ နာရီ ၂၅ မိနစ္ ထြက္ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီညက အေမရိကားမွာ ဤကိုကြ်ဲုလုပ္တဲ့ည ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘိလပ္ကေတာ့ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔မွ လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ နဂိုက ေဘာ္လ္တီးမိုးနဲ႔ လန္ဒန္ အခ်ိန္ ၅ နာရီကြာေနရာကေန ေလာေလာဆယ္မွာ ၄ နာရီပဲ ကြာပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ က်ံဳ႕သြားတာေပါ့။

ဘေလာက္ေရးရေအာင္လည္း စ်ာန္ကမ၀င္ ဆိုေတာ့ အစာစားလိုက္၊ ခဏေမွးလိုက္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ နဲ႔ လိုက္ပါလာပါတယ္။ ၾကည့္မိတဲ့ ရုပ္ရွင္ တစ္ပိုင္းတစ္စက စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသား။ Sliding Doors လို႔ အမည္ရတဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ရုပ္ရွင္ေဟာင္းတစ္ခု။

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသမီးက ေျမေအာက္ရထားစီးဖို႔ အလာ၊ ရထားကို ကပ္ၿပီးလြတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္းက တစ္ခန္းၿပီး တစ္ခန္း ဆက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခုကေတာ့ မင္းသမီး ရထားကိုမီၿပီး စီးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆက္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ပထမျဖစ္စဥ္နဲ႔ အေတာ့္ကို ကြဲျပားသြားပါတယ္။ ရထားမီတာ မမီတာေလး တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္မွာ မင္းသမီးရဲ႕ က်န္တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ျဖစ္စဥ္ေတြ လံုး၀ေျပာင္းလဲသြားရတာကို “ကံၾကမၼာ” လို႔ပဲ ဘာသာျပန္ရမယ္ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဇာတ္လမ္း မၿပီးခင္မွာပဲ ဟိသရိုးေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ ဆိုက္လာပါေတာ့တယ္။

ေလဆိပ္အ၀င္

လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္မွာ ဘိလပ္ နဲ႔ ဥေရာပတိုက္သားေတြ အတြက္က တစ္ေနရာ က်န္သူမ်ားအတြက္က တစ္ေနရာ သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာေနရာမွာ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ လူတန္းရွည္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကို ၁ မိနစ္ ၂ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေရွ႕ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ စာေရးသူအလွည့္က်ေတာ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ၀န္ထမ္းက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ပါတယ္။ သက္တမ္းတိုး တံဆိပ္တုံုးကို ရွာမေတြ႔လို႔ ေနရာေမးပါတယ္။ သက္တမ္းတိုးထားတာ ျပလိုက္ေတာ့လည္း မၿပီးေသး။ “မင္းက အေမရိကားမွာ ဗီဇာကုန္ေနလို႔ ဒီမွာ ဗီဇာ လာတိုးတာလား” ဆိုၿပီး ေမးေနျပန္ေရာ။

ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ရွင္းျပလိုတာက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ ကပ္ေပးလိုက္တဲ့ အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားဗီဇာက တစ္ႏွစ္သာ သက္တမ္းရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ေနေသးသေရြ႕၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနေနသေရြ႕ အသက္၀င္ပါတယ္။ သက္တမ္းတိုးရန္မလို။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ျပင္ပကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ထြက္ရရင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ ဗီဇာ ျပန္ကပ္ရပါတယ္။

ဒီစနစ္ကို ဘိလပ္က လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ၀န္ထမ္း သိဟန္မတူ။ အစည္းအေ၀းလာတက္တဲ့ အတြက္ အေမရိကန္ဗီဇာ ျပန္ကပ္ရန္လိုေၾကာင္း ရွင္းျပတာလည္း သေဘာက မေပါက္။ ေက်ာင္း၊ အစည္းအေ၀း နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြလည္း ခိုင္ခိုင္လံုလံုပါေနသည့္အျပင္ အရင္လည္း ဘိလပ္ကို လာဖူးၿပီးသားျဖစ္လို႔ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ ေနထိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသူ မဟုတ္မွန္းလည္း သိသာေနသည္။ ဒါေတာင္မွ အေမရိကန္ဗီဇာ သက္တမ္းတိုးရန္ အတြက္ ဘိလပ္ကို လာတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနေသးကာ ဗီဇာ ေလွ်ာက္စဥ္က တင္ျပၿပီးျဖစ္တဲ့ အေထာက္အထားစာရြက္ေတြ တစ္ခုမက်န္ ျပန္ေတာင္းျပန္သည္။ ဒါေတြ ေပးၿပီးတာနဲ႔လည္း မၿပီးေသး အထက္အရာရွိကို သြားေမးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွ ျပန္လာၿပီး ဗီဇာအ၀င္တံုး ထုေနတုန္းမွာေတာင္ မင္းမွာ ေငြလံုလံုေလာက္ေလာက္ပါရဲ႕လား ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ ဘာလဲ ညာလဲ ေမးေျပာေျပာေနျပန္ေသးသည္။ စာေရးသူလည္း စိတ္မသက္မသာနဲ႔ “အင္း .. ေငြေတာ့ သိပ္မပါဘူး၊ အေၾကြး၀ယ္ကပ္ပဲပါတယ္” လို႔ ေျဖရျပန္တယ္။

ဘိလပ္က ႀကိဳဆိုပံုမ်ား တယ္သင္းသကိုး ...

တည္းခိုရာဟိုတယ္သို႔

ေျမပံုအရဆိုရင္ ေျမေအာက္ရထားက ဟိုတယ္နားအထိ တိုက္ရိုက္ေရာက္ပါမည္။ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ရထားေပၚ အၿငိမ့္သားထိုင္သည္အထိေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ ၅ ဘူတာ ၆ ဘူတာေလာက္ စီးအၿပီးမွာေတာ့ ရထားက ဆက္မသြားေတာ့ပါ။ တနဂၤေႏြေန႔မို႔ ရထားလမ္း ျပင္ဆင္ေနပါသည္ .. တဲ့။ ဘူတာ ႏွစ္ခုေက်ာ္ေလာက္မွာ သြားၿပီး စီးရပါမည္။ ဘတ္စ္ကား စီစဥ္ေပးထား၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေရြ႔လ်ား စက္ေလွကားေတြ မရွိေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆြဲမၿပီး တက္ခ်ီဆင္းခ်ီ လုပ္ရသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းေပပ။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တည္းခိုရာ Bedford Hotel ကိုေရာက္ပါသည္။ ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္လုပ္ထား၍ အခ်ိန္ေစာေနေပသည့္ အခန္းက အဆင္သင့္ရသည္။ တစ္ေယာက္ခန္းဟု အမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဟိုတယ္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ေရခ်ိဴးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ အိမ္သာ ေသးေသး၊ ႏွင့္ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာက်ဥ္းက်ဥ္းသာရွိသည္။ ဒါကိုပင္ တစ္ညကို စတာလင္ေပါင္ ၇၀ ေက်ာ္ေပးရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညက အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့သည္ကို ယခုမွပင္ အတိုးခ် အိပ္ရေတာ့မည္။

ညစာကိုေတာ့ ဟိုတယ္အနီးရွိ အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ အားေပးလိုက္သည္။

(ဆက္ရန္)

Read More...

Collapse...

Ye Mon is Travelling

၈၊ ၃၊ ၂၀၀၈

ရဲမြန္ခရီးသြားေနသည္

ဘိလပ္ခရီး

ခရီးအစ

နံနက္ေစာေစာ ႏိုးေနသည္။ ခရီးသြားရန္ စိတ္ေစာေန၍ေတာ့ မဟုတ္၊ ညက အိပ္ရာ ေစာေစာ၀င္ခဲ့၍သာ။ ႏိုးေနမွေတာ့ သြားရမည့္ ဘိလပ္ခရီးတြင္ ယူရန္ပစၥည္းစာရင္း ႏွင့္ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္စစ္ၾကည့္သည္။ ဘိလပ္ေရာက္လွ်င္ တည္းခိုရမည့္ေနရာကို မည္သို႔သြားရမည္နည္းဟု အင္တာနက္တြင္ ရွာသည္။ နာမည္ႀကီး လန္ဒန္အငွားယာဥ္ကိုပဲ စီးသြားရေကာင္းမလား။ မီတာခ်ိဳးၿပီး စီးလည္းရသည္၊ ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ ညွိၿပီး ေစ်းျဖတ္စီးလည္း ရသည္။ ခက္တာက မိမိက ေပါက္ေစ်းမသိ။ ေတာ္ၾကာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီးေခၚသြားေနမွ အခက္။ ဒါမွမဟုတ္ ေျမေအာက္ရထား စီးရင္ေကာင္းမလား။ လိုင္းေျပာင္းစရာမလိုပဲ ဟိုတယ္နားအထိ ေရာက္သြားႏိုင္သည္။ ကမာၻႀကီး စိမ္းလန္းဖို႔လည္း အေထာက္အကူျဖစ္မည္။ အငွားယာဥ္ထက္လည္း ေစ်းသက္သာႏိုင္သည္။ ေျမေအာက္ရထားပဲ ေကာင္းမည္ထင္ပါသည္။ ရပ္ဆယ္ရင္ျပင္ ဘူတာမွာဆင္းၿပီး ဂိုက္ ၃၀၀ ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လွ်င္ ဟိုတယ္ကို ေရာက္သြားေပမည္။

ဘိလပ္က တျခားၿမိဳ႔ေတြကိုေရာ ဘယ္လိုသြားတာ အဆင္အေျပဆံုး အသက္သာဆံုးျဖစ္မလဲ ဆက္ရွာေနျပန္သည္။ ရထားကျမန္သည္၊ ေစ်းႀကီးသည္။ ကားက ေစ်းသက္သာသည္၊ ရထားထက္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆေလာက္ပိုၾကာမည္။ ကားငွားၿပီး ေမာင္းသြားရင္ေကာ။ အင္း … ကားလမ္းက လက္၀ဲကပ္ေမာင္း ျဖစ္ေနသည္။ စတီရာတိုင္ကေတာ့ ရြာမွာလိုပဲ ညာဖက္မွာ ရွိမွာမို႔ သိပ္ျပႆနာမရွိလွ။ လမ္းက ဘယ္ကပ္ေနတာက ခက္သည္။ အ၀ိုင္းေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။ အပတ္မွားလို႔ရွိရင္ တျခားကားေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အင္း သိကြ်မ္းသူမ်ားနဲ႔ ေမးဦးမွပါ။ ေကာ္ႀကီးသိုက ဘိလပ္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာေနဖူးေတာ့ သိႏိုင္သည္။ ၿပီးမွပဲ ဖံုးဆက္ေမးဦးမယ္။

တေျဖးေျဖးႏွင့္ မိုးက စင္စင္လင္းလာသည္။ ညစာတုန္းက အရည္ေသာက္ႏွင့္သာ ၿပီးထားေတာ့ ဗိုက္ကလည္း တကြိကြိျမည္လာၿပီ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထမင္းေၾကာ္စားရသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ပါေနက် ၀က္ေပါင္ေျခာက္ကမပါ။ ထားေတာ့။ အေရးႀကီးသည္က အေမရိကားျပန္လာဖို႔ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုဖို႔လိုသည္။ ဒီအနံႀကီး ကြင္းက်ယ္ေတြက သိပ္မလြယ္။ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ရစ္ႏိုင္သည္။ မိမိ တိုင္းျပည္မွာ ဗီဇာမ၀င္ပဲ ဘိလပ္မွာ ခရီးႀကံဳ ဗီဇာ၀င္တာကို ျပႆနာ ရွာမယ္ဆို ရွာလို႔ရသည္။ လိုတာေတြေတာ့ ပါၿပီ။ ဒါကိုမွ ရစ္ေနေသးရင္လည္း အမိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို ျပန္ရံုပ။ သိပ္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါ။

အခုေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနတာက ဘိလပ္ဗီဇာ။ အခုထိ လက္ထဲ မေရာက္ေသး။ ေယာက္ၿမိဳ႕အသစ္ႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ဘိလပ္ေကာင္စစ္၀န္ရံုးကို အျမန္ေခ်ာပို႔နဲ႔ ပို႔ထားတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ မေန႔ကေတာ့ အားခ်င္းပို႔လိုက္မယ္လို႔ ဖံုးဆက္လာေတာ့ ဒီေန႔ ေလယာဥ္မထြက္ခင္ အမီ ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေသခ်ာေအာင္ စစ္ၾကည့္ဦးမွ။ ေကာင္စစ္၀န္ရံုးက ပို႔ထားတဲ့ မွတ္ပံုတင္စာအမွတ္ကို အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္က လမ္းတ၀က္ေရာက္ေနၿပီ။ ရာသီဥတုကေတာ့ ဆိုးေနဆိုပဲ။ ဟုတ္မွာ။ ဒီမွာလည္း ေကာင္းကင္တခြင္လံုး မႈိင္းၿပီး မိုးေတြက ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔။ ႏွစ္ဖက္ေသာ ေဘာလံုးသမားမ်ားအႀကိဳက္ ရာသီဥတု။

လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလး နဲနဲ ထြက္၀ယ္ရဦးမယ္။ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြကို ဘိလပ္က ပလပ္ေပါက္နဲ႔ သံုးလို႔ရေအာင္ ၾကားခံ ပလပ္ေပါက္ ၀ယ္ရဦးမယ္။ အက်ႌ မီးပူတုိက္ရဦးမယ္။ အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွ လုပ္တတ္သည့္အက်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။ ေနာင္တေတာ့ သိပ္ရပံုမေပၚ။ စိတ္ပုူသူမ်ားကသာ ပူေနသည္ စာေရးသူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။

လိုအပ္သည္မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ ၁ နာရီထိုးေနၿပီ။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္လည္း ေရာက္လာၿပီ။ စာရြက္စာတမ္းစံုၿပီ။ အ၀တ္မီးပူတိုက္။ ကားေနာက္ဖံုး ဂိုေထာင္ထဲရွိ ေသတၱာတစ္ခုထဲက ေၾကာင္လွ်ာသီး ႏွစ္ခုသြားထုတ္။ ၀တ္မယ့္အ၀တ္ေတြပံုထား ေသတၱာထဲ ထည့္စရာရွိတာထည့္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္မွာေတြထည့္ ႏွင့္ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ေနသည္။ တအိမ္လံုးကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္နံ႔ျဖင့္ ထံုသင္းလို႔ေနသည္။ ဘိလပ္သားေတြေတာ့ စာေရးသူကို ဗမာမွန္း မေမးပဲ သိႏိုင္ေလာက္သည္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနသည့္ ေလၾကယ္ကားႀကီးေပၚကို အခန္႔သားတက္ကာ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းႀကီးမ်ားက ဘိလပ္သြားမည္ဆိုေတာ့ တကူးတက လိုက္ပို႔ၾကသည္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ေသာ လိုက္ပို႔သူမ်ားက ခရီးသြားမယ့္သူထက္ပင္ သားနားေနေတာ့ စာေရးသူပင္ အားငယ္ခ်င္သလိုလို။ အင္းေလ .. ဘိလပ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လိုက္ပို႔သူမ်ားနဲ႔ ဓါတ္ပံုေလးဘာေလး ရိုက္ၾကရဦးမွာေပါ့။ ေလဆိပ္ထဲ ၀င္ဖို႔ကလည္း မွတ္ပံုတင္ျပ စာရင္းသြင္းေတြ လုပ္ေနဖို႔မွ မလိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးက အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ ကေလးကို မႏိုးခ်င္တာနဲ႔ က်န္သူမ်ားလည္း မဆင္းေတာ့ပဲ စာေရးသူကိုသာ တာ့တာ ဘိုင့္ဘုိင္ လုပ္ၿပီး ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။

ေလဆိပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဘိလပ္ေလေၾကာင္းလိုင္း ေကာင္တာပင္ ဖြင့္ေတာင္ မဖြင့္ေသး။ ေျခတေညာင္းခန္႔ၾကာမွ ေလေၾကာင္းလိုင္း ၀န္ထမ္းမ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳေရာက္လာသည္။ ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ၿပီး ခရီးသည္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေသတၱာအပ္ၿပီးသြားေတာ့ စာေရးသူအလွည့္။ ကံၾကမၼာက က်ီစားေလၿပီ။ နပုန္းလိင္ ၀န္ထမ္းႏွင့္ ေတြ႔ရ၏။ စကားမရွိ စကားရွာၿပီး ေျပာေနသည္။ ဗီဇာမွာ ရက္စြဲေရးထားတာကိုပင္ ေရွ႔ကဟာ လလား၊ ရက္လား ဆိုတာ ေမးေနသည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးထားတာ ဘယ္နားမွာလည္း ေမးသည္။ အားလံုးေျဖၿပီးေတာ့ စာေရးသူသြားရမည့္ ေလဆိပ္၀င္ေပါက္ကို ကႏြဲ႔ကလ်ျဖင့္ လက္ညွိဳးညႊန္ျပသည္။ ေက်ာခ်မ္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

လံုၿခံဳေရး ဂိတ္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး အစစ္ေဆးခံလိုက္သည္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ညေန ငါးနာရီ။ ေလယာဥ္က ခြန္နစ္နာရီခြဲမွ ထြက္မည္ အခ်ိန္အေတာ္က်န္ေသးသည္။ အေကာက္ခြန္မဲ့ ဆိုင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ သူရာရည္မ်ား အေတာ္ ေစ်းတန္ေနသည္။ ဟန္က်ၿပီ။ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ သူရာရည္ ေရာေသာ ေကာ္ဖီႏွစ္ပုလင္း ၀ယ္လိုက္သည္။ မ၀ယ္ခင္ ဘိလပ္ရဲ႔ ဥပေဒက သူရာရည္ ဘယ္ေလာက္ သယ္ခြင့္ရွိသလဲ ဆိုတာ စံုစမ္းရေသးသည္။ ေလယာဥ္နဲ႔ ဆင္းလာလို႔ ဥပေဒရဲ႔ အထက္က ရွိေနမည္ ထင္လွ်င္ မွားသြားမည္။ ဘိလပ္မွာ ဥပေဒရဲ႔ အထက္တြင္ ဘယ္သူမွ မရွိ။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္ထားစဥ္ကပင္ သူတို႔ခ်မွတ္ထားေသာ ဥပေဒကို သူတို႔ ေလးစားခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုလိုနီ ဥပေဒအတြင္းမွာပင္ ေက်ာင္းသားသပိတ္မ်ား၊ အျခားေသာ အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး စည္းရံုးမႈ ကိစၥမ်ား ေပၚေပါက္ႏိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဘိလပ္သြားေလယာဥ္ႀကီး ရပ္ထားတာကို ျမင္ေနရသည့္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ထိုင္ၿပီး အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ ႏွင့္ ဘီယာမွာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့ ဒီဘေလာက္ပို႔စ္ကို ေရးေနလိုက္ပါသည္။ စာၿပီးခ်ိန္ကား ညေန ၆ နာရီ ၁၆ မိနစ္။ ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ ေလယာဥ္ထြက္ေလာက္ၿပီ။ ဘက္ထရီ အားေကာင္းေနေသးရင္၊ စ်ာန္၀င္လာရင္၊ အိပ္မေပ်ာ္ေသးရင္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ၊ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵယာရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ ဘေလာက္ ဆက္ေရးျဖစ္ပါဦးမည္။

အပိုင္း (၂) သို႔

Read More...

Collapse...