Sunday, March 29, 2009

Poverty Line

၂၉၊ ၃၊ ၂၀၀၉

ဆင္းရဲမ်ဥ္း

ဆင္းရဲတယ္ ဆိုတာကို ၀ိေသသျပဳ ေျပာၾကရာမွာ “ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲတယ္” ဒါမွမဟုတ္ “မြဲျပာက်ေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲတယ္” ဒါမွမဟုတ္ “ဖြတ္ေက်ာျပာစုေအာင္ ဆင္းရဲတယ္” စသျဖင့္ ေျပာၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ အတိုင္းအတာေတြက သိပ္ၿပီး မတိက်လွေပ။ တစ္ခါ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက အဆင္းရဲဆံုး မိသားစုနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံက အဆင္းရဲဆံုး မိသားစု ဆင္းရဲပံု ဆင္းရဲနည္း ကလည္း မတူႏိုင္ၾကပါ။ အေမရိကားမွာ ဆင္းရဲတဲ့လူ အိမ္ေျခမရွိတဲ့လူက ဘြတ္ဖိနပ္နဲ႔ ကုပ္အကၤ်ီအစုပ္ေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲတဲ့ လူကေတာ့ ပုဆိုးစုပ္၊ ေက်ာဗလာနဲ႔ တာရာဖိနပ္ေတာင္ စီးႏိုင္ခ်င္မွ စီးႏိုင္လိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္မွာ စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းတာက ေအးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနတဲ့လူေတြ အ၀တ္ထူ မရွိရင္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမ်ိဳးမွာေတာ့ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဒါဆို ဆင္းရဲတယ္ ဆိုတာကို ကာလံ ေဒသံ အလိုက္ ခြဲျခား ေျပာၾကမလားလို႔ ေတြးစရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာေဒသေတြ မခြဲျခားပဲ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေျခခံ အက်ဆံုးနဲ႔ အလြယ္ကူဆံုး တိုင္းတာနည္းကေတာ့ ဆင္းရဲမ်ဥ္း (Poverty line) ျဖစ္ပါတယ္။

ဆင္းရဲမ်ဥ္းရဲ႔ အဓိပၸါယ္က “လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔၀င္ေငြ တစ္ေဒၚလာထက္ နည္းၿပီး ရရင္ ဆင္းရဲပါတယ္” တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး ျပင္ဆင္လိုက္တာကေတာ့ “တစ္ေန႔၀င္ေငြ ႏွစ္ေဒၚလာေအာက္” ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ကို ၀င္ေငြ က်ပ္ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္မွ မရရင္ ဆင္းရဲမ်ဥ္းေအာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဆင္းရဲမ်ဥ္း အေၾကာင္းကို လူတိုင္းၾကားဖူးနား၀ ရွိၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးခ်င္တာက ဒီ တစ္ေဒၚလာ ႏွစ္ေဒၚလာ ဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ဘယ္က ရသလဲဆိုတာပါ။

လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ရာ အာဟာရဓါတ္လိုပါတယ္။ အာဟာရဓါတ္ကို ကယ္လိုရီ ဆိုတဲ့ ယူနစ္နဲ႔ တိုင္းတာၿပီး လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ တစ္ေန႔ အာဟာရလိုအပ္ခ်က္ဟာ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ ၂၂၀၀ ကယ္လိုရီ ရွိတယ္လို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြက လက္ခံထားၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ကယ္လိုရီ ၂၂၀၀ ထက္ပိုၿပီး စားေသာက္ခဲ့ရင္ ပိုလွ်ံ ကယ္လိုရီေတြကို ခႏၶာကိုယ္က အဆီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး သိမ္းထားပါတယ္ (ဥပမာ - အဆီစုၿပီး ဗိုက္ပူလာတာမ်ိဳး)။ တစ္ေန႔ကို ကယ္လိုရီ ၂၂၀၀ ျပည့္၀ေအာင္ မစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ အရင္က သိမ္းဆည္းထားတဲ့ အဆီဓါတ္ေတြကေန အာဟာရဓါတ္ကို ျပန္လည္ ထုတ္ယူပါတယ္။ အဆီဓါတ္္ေတြ ကုန္ခမ္းသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အသားဓါတ္ (ဥပမာ - ၾကြက္သားလိုမ်ိဳး) ေတြကေန ကယ္လိုရီကို ထုတ္ယူသံုးဆြဲရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အာဟာရ ခ်ိဳ႔တဲ့သူေတြကို အရိုးေပၚအေရတင္ ပံုသ႑န္မ်ိဳး ျမင္ရတာပါ။

အဲဒီေတာ့ကာ တစ္ေန႔တာ လိုအပ္တဲ့ ကယ္လိုရီ ၂၂၀၀ ရရွိဖို႔ ဘယ္လိုအစားအေသာက္ေတြ စားရမလဲ၊ အဲဒီ အစားအေသာက္ေတြကို ၀ယ္ယူဖို႔အတြက္ ေငြေၾကး ဘယ္ေလာက္ ကုန္က်မလဲ ဆိုတာကို တြက္ခ်က္ပါတယ္။ ယေန႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြအရ ကယ္လိုရီ ၂၂၀၀ ရဖို႔အတြက္ ေငြ ႏွစ္ေဒၚလာ ေလာက္ ေပးရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ ေငြႏွစ္ေဒၚလာေလာက္မွ မ၀င္ရင္ လံုး၀ကို ဆင္းရဲပါတယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။

ေဆြးေႏြးခ်က္


တစ္ေန႔ တစ္ေဒၚလာေတာင္ မ၀င္ဖူး၊ ႏွစ္ေဒၚလာေတာင္ မ၀င္ဖူး ဆိုၿပီး ေျပာေနတာေတြကို ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာတရားဟာ သိပ္ၿပီးမျမင္သာဘူး။ တကယ့္ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ကယ္လိုရီ ၂၂၀၀ ျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္တဲ့ လူေတြပါလားလို႔ သိလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ …. ဒီအတိုင္းသာ ရက္ေတြ လေတြ ၾကာလာရင္ အရိုးေပၚ အေရတင္ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကို မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာပါတယ္။

ဒါက စား-၀တ္-ေန ေရး ဆိုတဲ့ အေရးသံုးပါးမွာ စားေရး ကိုပဲ ေျပာေနတာကို သတိခ်ပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တစ္ေန႔၀င္ေငြ က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ေအာက္သာ ရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႔ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းမလဲဆိုတာ စာရႈသူတို႔ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။

7 comments:

tune said...
This comment has been removed by the author.
tune said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

How to measure poverty is a contentious issue. In some cases, one might not earn anything at all, but if she is a producer, she can barter with her neighbours or other producers. With plunging commodity prices these days, bartering is now seen as a good way to buffer against the poverty.

On another note, I won’t be surprised to learn that majority of our people cannot consume required amount of calories everyday.

Ye-Mon said...

>>tune
ေက်းဇူးပါ။ စိတ္ဓါတ္က်မွာထက္ ဘယ္လို တိုးတက္ေအာင္လုပ္မလဲ စဥ္းစားတာ အက်ိဳးပိုရွိမယ္ ထင္တယ္။

>>Anonymous
Thanks for your comment. Your point about rediscovering barter system is interesting.

tune said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

ဆင္းရဲမ်ဥ္းၾကီးမွလြတ္ေအာင္ ဘုိးဘုိးေအာင္ နဲ႔ အရွင္အဇၹေဂါဏတုိ႔ မကူႏုိင္ပါ။ တစ္ေယာက္တစ္ပုိင္း ႏုိင္သေလာက္ ၾကိဳးစားၾကလွ်င္ျဖင့္ ျပည္သူမ်ား တစ္စ တစ္စ ဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္ကင္းလာႏုိင္ေပမည္။ ေရွးကုသုိလ္ေၾကာင့္ မိမိသည္ ယခုလက္ရွိအေျခအေနတြင္ အစာနပ္မွန္ျပီး ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ႏုိင္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ ပညာျပည့္ဝေသာအခါ အငတ္ေဘးဆုိက္ေနသူမ်ားကို အစာနပ္မွန္ေစရန္ (ႏုိင္သေလာက္ေပါ့ရွင္) တတ္အားသ၍ ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ပညာသင္ၾကားျခင္းအေၾကာင္းအရင္း တစ္ရပ္ျဖစ္ေပသည္။

Anonymous said...

စာေရးသူသုိ႔ မညီမွ်မႈ (Inequality) အေၾကာင္းေလးမ်ားလဲ ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ေရးေပးႏုိင္က ေရးသားေပးပါရန္ ေတာင္းဆုိပါသည္ရွင့္။