A visit to New England (4)

၃၀၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၄)
စားၾကမယ္ေဟ့ ေကာင္းေကာင္း

ဗားေမာင့္ကေန ျပန္လာေတာ့ ညေနစာ စားဖို႔ ေစာေနေသးတာနဲ႔ စာေရးသူက လႈံ႕ေဆာ္လိုက္ပါတယ္ “ေထာပတ္ထမင္း နဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္စားၾကရေအာင္” ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အားလံုးပဲ ျငင္းပါတယ္ “ဟုတ္ကဲ့” တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေရးသူ ေဟာ့ပ္ကင္း မွာ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သင္ယူလာတာေလးေတြ လက္စြမ္းျပခြင့္ ႀကံဳတာေပါ့။
ကဲ ခ်က္နည္းေလး ေရးေပးဦးမွပါ။ ဒါမွ စာရႈသူတို႔ စမ္းၾကည့္လို႔ရမွာ။

လိုတာေတြကေတာ့ ...

• ဆန္ (ပါစမာတီ) - ၄ ဗူး
  
• ေထာပတ္ (ရိုးရိုး သို႔မဟုတ္ ဟင္းခ်က္ေထာပတ္) - ထမင္းစားဇြန္း ၄ ဇြန္း
• ကရေ၀းရြက္ - ၄-၅ ရြက္ခန္႔
  
• သစ္ဂ်ပိုးေခါက္ - ၁ ခု
  
• ကုလားပဲ - ၁ ဗူး
  
• ၾကက္သြန္နီ - ၄-၅ လံုးခန္႔
  
• ၾကက္သြန္ျဖဴ - ၁ ဥ
  
• အေရာင္တင္မႈန္႔ - သင္ရံု
  
• မဆလာ - သင့္ရံု
  
• ငံျပာရည္ - သင့္ရံု
  
• ၾကက္သား - ၁ ကီလို
  
• အခ်ိဳမႈန္႔ - သင့္ရံု
  
• ဆား - သင့္ရံု
  
• ဆီ - သင့္ရံု
  

ပါစမာတီ ဆန္ကို ေရစိမ္မယ္။ ကုလားပဲကိုလည္း သတ္သတ္ ေရစိမ္ထားမယ္။ ၿပီးရင္ ကုလားပဲကို မက်က္တက်က္ ျပဳတ္မယ္။ ဆားနည္းနည္းထည့္မယ္။ မေ၀ေအာင္ သတိထားရမယ္။

ကဲ ထမင္း ခ်က္ရေအာင္။ ထမင္းကို ေပါင္းအိုးနဲ႔ ခ်က္ရင္ သိပ္အဆင္မေျပပါ။ အိုးမကပ္တတ္တဲ့ အိုးတစ္လံုးကို သံုးရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ ေထာပတ္ကို အပူေပးၿပီး ဆီျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကရေ၀းရြက္ နဲ႔ သစ္ဂ်ပိုးေခါက္ေလး ထည့္ၿပီး ခဏေမႊထားမယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဆီက အနီေရာင္သမ္းလာၿပီ ဆိုရင္ ေရေဆးထားတဲ့ ပါစမာတီ ဆန္ကို ေရစစ္ၿပီး ထည့္မယ္။ နည္းနည္း ေမႊေပးလိုက္ၿပီး မက်က္တက်က္ ျပဳတ္ထားတဲ့ ကုလားပဲပါ ေရာၿပီး သမေအာင္ေမႊမယ္။ ၿပီးရင္ ေရကို ၆-ဗူးေလာက္ထည့္မယ္။ ဒါဆိုရၿပီ အဖံုးဖံုးၿပီး ထမင္းအိုးကို ဆက္တည္ထားမယ္။ ၾကက္သားဖက္ လွည့္ရေအာင္။

အေရးထဲ ၾကက္သားသြား၀ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျပန္မလာေသးဘူး။ လုပ္လို႔ရတာေလးေတြ လုပ္ထားဦးမွ။ ၾကက္သြန္နီ၊ ျဖဴ ေထာင္းထားမယ္။ ျငဳပ္ဆံုမရွိရင္ စက္နဲ႔ႀကိတ္လို႔ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဓါးနဲ႔ ႏုတ္ႏုတ္စင္းေပါ့။ ၿပီးရင္ ဆီ (သင့္ရံု - ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိဘူး။ ေခါင္းထဲ ေအာ္တို ေရာက္လာသေလာက္) ထည့္ၿပီး ၾကက္သြန္နီ ဆီသတ္မယ္။ ခဏေလာက္ၾကာမွ ၾကက္သြန္ျဖဴထည့္၊ တခါတည္း ငံျပာရည္ပါထည့္ ၿပီး ဆီဆက္သတ္မယ္။ ေဟာ ၾကက္သားလာၿပီ။ ကဲ ျမန္ျမန္ ေရေဆး၊ ဓါးနဲ႔မႊန္းၿပီး ဆား၊ ဆႏြင္းေလး နယ္ပါဦး။ အမွန္က ေစာေစာကတည္းက ၾကက္သားကို နယ္ထားရမွာ။ ထားပါေလ။ အၿမဲတမ္း စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။

ဟာ ၾကက္သြန္ဆီသတ္တာ တူးေတာ့မယ္။ ၾကက္သားေတြ ျမန္ျမန္ထည့္မွ။ ေနဦး အေရာင္တင္မႈန္႔ေမ့ေနၿပီ။ ကဲ ျမန္ျမန္ထည့္။ ဟုတ္ၿပီ ၾကက္သားေတြပါထည့္။ လံုးလိုက္။ ၿပီးရင္ ေရထည့္။ အိုေက။ ဒါဆိုရၿပီ။ ခ်ခါနီးမွ မဆလာေလး၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေလး သင့္သလို ခတ္လိုက္ရံုပ။

ထမင္းအိုးကို လည္း သြားျပန္ၾကည့္ဦး။ တူးေနဦးမယ္။ က်က္ၿပီထင္ရင္ မီးဖိုေပၚကခ်လိုက္။

ဒါပဲ။ ရၿပီ။ ခ်က္စားၾကေပေတာ့။

ခရီးသြား ေဆာင္းပါးလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ရက္ ေဘာ္စတြန္ သြားတဲ့ အေၾကာင္း ေရးၿပီးရင္ေတာ့ ေတာ္ပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ ခရီးထြက္ရတာလည္း မလြယ္ပါလားေနာ္။

(၅) သို႔

Read More...

Collapse...

Am I an Addict?

၂၉၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

ဘေလာက္ စြဲေနၿပီလား

ေရႊဂ်မ္းရဲ႕ ဘေလာက္ေရာဂါ ကို ဖတ္ၿပီး “ဘေလာက္ စြဲေနၿပီလား” လို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚက ဘေလာက္ေရာဂါ စမ္းသပ္ခ်က္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီလို အေျဖထြက္တယ္ ခင္ဗ်။ စာရႈသူတို႔ေရာ ...

78%How Addicted to Blogging Are You?

Read More...

Collapse...

A visit to New England (3)

၂၉၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၃)
မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕၊ ဗားေမာင့္ျပည္နယ္

မူလအစီအစဥ္က မနက္ေစာေစာထၿပီး ေသာင္းေအးတို႔ လွေအးတို႔လို (TownAce, HighAce) ကားမ်ိဳး တစ္စီးငွားၿပီး ေဘာ္စတြန္ (Boston) ကို သြားလည္ၾကမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညက သူငယ္ခ်င္းတေတြ စကားေကာင္းေနၿပီး အေတာ္ညဥ္႔နက္သြားတာနဲ႔ မနက္ကို ေစာေစာ မႏိုးၾကပါ။ စာေရးသူက အိပ္ရာ၀င္ၿပီး ၆ နာရီၾကာရင္ အလိုလို ႏိုးလာတတ္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ႏိုးေနၿပီး ျပန္လည္း မႏွပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ျပဳၿပီး မီးဖိုထဲ အစာရွာထြက္ပါတယ္။ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ၾကက္ဥေတြ ေတြ႔ေတာ့ ဟုတ္ၿပီဟ ဆိုၿပီး အားလံုးအတြက္ ၾကက္ဥထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ႏိုးလာၾကၿပီး ေရေႏြးတည္သူ၊ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္သူ၊ ထမင္းစားပြဲျပင္သူနဲ႔ မီးဖိုထဲမွာ စည္ကားလာပါတယ္။

မနက္စာ စားေသာက္ၿပီးစီးေတာ့ ၁၀ နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေဘာ္စတြန္က မိုင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းေတာ့ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရမယ္။ အသြားအျပန္ဆို ၆ နာရီ။ ကားငွားဖို႔ကလည္း ရွိေသး ဆိုေတာ့ ေဘာ္စတြန္မွာ လည္ဖို႔အခ်ိန္ နည္းေနမယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္းကာ ဗားေမာင့္ကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

၀ီလီယံၿမိဳ႕က မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ေထာင့္နားေလးမွာ ရွိေတာ့ ဗားေမာင့္ ျပည္နယ္နဲ႔က ကပ္ေနတာ။ ဒီရာသီကလည္း ဗားေမာင့္ျပည္နယ္ရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားလံုးသေဘာတူ ဗားေမာင့္ကိုပဲ ေရြ႕ၾကပါတယ္။

အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ RAV4 ထဲမွာ လူႀကီး ၆ ေယာက္နဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ထိုင္ရင္း ျပည္နယ္တြင္း အေ၀းေျပးလမ္း (Local Highway) အမွတ္ ၇ အတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကိုသြားၾကပါတယ္။ လူ၀တာ နာမည္သာဆိုးတာ ဤေနရာတြင္ စားသာပါသည္။ အေရွ႕ခန္း ထိုင္ခံုကို အပိုင္စား ရကာ ကားေမာင္းခြင့္ ရေလ၏။ စာေရးသူလည္း ကိုယ့္လက္ရွိ၀င္ေငြ၊ ေနာင္လာမယ့္ ၀င္ေငြေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ၀ယ္စီးႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ RAV4 ကို ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ ေမာင္းလာပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ တစ္မိုင္ထက္ တစ္မိုင္ ပိုပိုလွလာတဲ့ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း မိုင္ ၄၀ ေလာက္သြားလိုက္ရင္ပဲ ဗားေမာင့္ျပည္နယ္က မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ (ဓါတ္ပံု - စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ႏွင့္ RAV4)

မန္ခ်က္စတာဆိုတာ စက္ရံုကေန တိုက္ရိုက္လာေရာင္းတဲ့ အ၀တ္အထည္နဲ႔ လူသံုးကုန္ ဆိုင္ေလးေတြျပည့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးပါ။ မန္ခ်က္စတာ စီးတီးေဘာလံုးအသင္းရဲ႕ကြင္း ကို ရွာၾကည့္ၾကေသးတယ္။ မေတြ႔ပါ။ စေနေန႔ဆိုေတာ့ အနီးပတ္၀န္းက်င္ၿမိဳ႕ေတြက ေစ်း၀ယ္လာသူေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားေနပါတယ္။ ရွမ္းျပည္က ငါးရက္တစ္ေစ်း လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေစ်းေန႔ကို ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ေစ်းႀကိဳ ေရွးေဟာင္း ဘတ္စကားႀကီးေတြ အစား ၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္လုပ္တဲ့ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္ ကားေတြကို ေတြ႔ရတာကလြဲလို႔ လူေတြ စည္ကားတာ၊ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ၊ ေစ်းသည္ေတြ တက္ၾကြေနတာ အတူတူပါပဲ။ စာေရးသူလည္း နတ္ကရာက်ီးေမာ နဲ႔ ဟိုဆိုင္၀င္လိုက္ ဒီဆိုင္၀င္လိုက္ ၀င္းဒိုးေရွာ့ပင္း လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေဒၚလာတန္ဆိုင္မွာ ပရင္တာႀကိဳးရလို႔ ၀မ္းသာအားရ တစ္ခုတိတိ ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ (ဓါတ္ပံု - စာေရးသူ အိပ္ထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ဂိုက္ေပးေနပံု။)

ဒီလိုနဲ႔ ဗိုက္ထဲက တယ္လီဖုန္းျမည္လာၿပီး ေန႔လည္စာသြားစားၾကပါတယ္။ ဘယ္ဆိုင္ရွိရမလဲ စာေရးသူတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ႀကီး ဆိုင္မွာေပါ့။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးကသာ ျမန္မာျပည္အေရး လက္ေရွာင္ခ်င္တာ။ စာေရးသူတို႔က ေပါက္ေဖာ္ႀကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုရင္ အားေပးၿပီးသားပဲ။ ကြာတာေလးေတြ ေျပာပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ အေတာ္စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ပါ။ ဘာေတြမွာစားမိလဲ .. ျပန္စဥ္းစားဦးမွ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ မာလာပင္လယ္စာ၊ ခ်ဥ္စပ္ဟင္းခ်ိဳ၊ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ တိုဖူးအစပ္ခ်က္၊ အမည္းသားဟင္း နဲ႔ ထမင္းျဖဴ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းလိုက္ပြဲ ထပ္ေတာင္းရပါေသးတယ္။

အျပန္ခရီးမွာ အက္ကြီေနာ့စ္ ဆိုတဲ့ ေတာင္ေၾကာေလး တစ္ခုေပၚကို ၀င္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ေဆးေရာင္စံု ရႈခင္းကို ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္လို႔ရေအာင္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးကအံု႔လာၿပီး ေလပါေရာလာေတာ့ အျပင္မွာေတာင္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ပဲ ကားေပၚေျပးေျပး တက္လာၾကရပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာက ေပ-၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ျမင့္မယ္ မိုးသာ အံု႔မေနဘူး ဆိုရင္ အေတာ္လွမယ့္ ရႈခင္းသာ ေနရာပါပဲ။ အခုလို မိုးအံု႔ေနတာေတာင္ ေနကြက္ၾကားထိုးေနတဲ့ ေနရာေတြကို ၾကည့္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဓါတ္ပံုထဲမွာေတာ့ သိပ္မေပၚဘူး။ တခ်ိဳ႕ရႈခင္းေတြဟာ ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလို႔ မမီ၊ ဘယ္ဓါတ္ပံု ရိုက္လို႔မမီ ဆိုသလို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျမင္ရမွ ခံစားလို႔ ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။

တည္းအိမ္အျပန္မွာေတာ့ ညစာကို ေထာပတ္ထမင္း နဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္စားဖို႔ ႀကံၾကပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွ အျမည္းေၾကြးမယ္ေလ။

(၄) သို႔
္

Read More...

Collapse...

Fall

၂၇၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

ေဆာင္းဦး ရြက္ေၾကြ

“ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ ခ်စ္သက္ေသ” ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သမပိုင္း ရာသီဥတု အေၾကာင္း ေျပာမလို႔။

သမပိုင္းေဒသေတြမွာ ၄-ရာသီ ရွိၿပီး ေႏြဦး၊ ေႏြ၊ ေဆာင္းဦး နဲ႔ ေဆာင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီ ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္လို Autumn လို႔ေခၚၿပီး အေမရိကန္လို Fall လို႔ အေခၚမ်ားပါတယ္။ ကမာၻ႕ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ သမပိုင္း ႏိုင္ငံေတြမွာ စက္တင္ဘာ နဲ႔ ေအာက္တိုဘာ လေတြဟာ ေဆာင္းဦးရာသီျဖစ္ၿပီး ကမာၻ႔ေတာင္ဘက္ျခမ္းက ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ မတ္လပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ နဂိုစိမ္းေနတဲ့ အရြက္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ၀ါ - နီ - ညိဳ - ေၾကြကုန္ၾကတယ္ ဆိုတာ စပ္စုတတ္သူဆိုရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ ဖတ္မိထားတာေလးေတြ ေျပာျပမယ္ေနာ္။

အဲဒီျဖစ္စဥ္ကို ဘိုလို abscission လို႔ေခၚပါတယ္။ ဗမာလိုေတာ့ သစ္ရြက္တို႔၏ေန၀င္ခ်ိန္ လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးက သံုးေလးငါး ပတ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ သစ္ရြက္ညွာတံနဲ႔ သစ္ပင္ကို ဆက္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတဲ့ ဆဲလ္ေတြရဲ႔ အခြံေလးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းမာေက်ာလာၿပီး ေရအ၀င္ အထြက္မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သစ္ရြက္ညွာတံမွာ ရွိတဲ့ ဆဲလ္ေလးေတြဟာ ေယာင္ကိုင္းလာၿပီး ေပါက္ထြက္ ပ်က္စီး ကုန္ပါတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့ သစ္ပင္အျမစ္ကေန ပင္စည္ အဲဒီကမွ တဆင့္ အရြက္ဆီကို ေရာက္လာရမယ့္ ေရ နဲ႔ အျခား အာဟာရဓါတ္ေတြ ေရာက္မလာေတာ့တာပါပဲ။ ေရနဲ႔အာဟာရ ျပတ္လပ္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြဟာ သူတို႔ ထုတ္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ကလိုရိုဖီးဓါတ္ (chlorophyll) - သစ္ရြက္မ်ားကို အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ေစေသာ ဓါတ္ - ကို မထုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ေန႔တာကလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုလာေလေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ရႏႈန္း နည္းလာၿပီး သစ္ရြက္ကေလးေတြ အစာမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေၾကြရေတာ့မွာကို သိလာတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြဟာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ သစ္ရြက္ေတြအတြက္ ပင္စည္နဲ႔ အျမစ္ေတြ အသက္ရွင္သန္ေနဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ဓါတ္ပစၥည္းေတြကို ပင္စည္ကို ျပန္လႊဲပို႔ေပးၿပီး ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါသတဲ့။

အစိမ္းေရာင္ ကလိုဖီးလ္ဓါတ္ေတြ ျပယ္လာတာနဲ႔ အမွ် အရင္ကတည္းကရွိေနၿပီး အစိမ္းေရာင္ ရင့္ရင့္ရဲ႕ အလႊမ္းမိုးခံေနခဲ့ရတဲ့ တျခား အေရာင္ေတြပိုၿပီး ေပၚလြင္လာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဆာင္းဦး သစ္ပင္ေတြမွာ အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ နဲ႔ အညိဳေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းလာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

လူေတြက ျမင္ေတြ႔ေနက် မဟုတ္တဲ့ ေရာင္စံုသစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္ရႈ ၾကည္ႏူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေရာင္စံုသစ္ရြက္ေတြဟာ ေျမမွာ ခၾကရေလတယ္။

၀န္ခံခ်က္

ဓါတ္ပံုမ်ားမွာ မႏွစ္က ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ရွဲနန္ဒို အမ်ိဳးသား ဥယ်ာဥ္ (Shenandoah National Park) ကို သြားစဥ္က ရိုက္ထားေသာ ပံုမ်ားျဖစ္ပါသည္။

စာကိုး
Autumn leaves can fertilize the landscape, if we allow them
http://en.wikipedia.org/wiki/Autumn

Read More...

Collapse...

A visit to New England (2)

၂၆၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၂)
၀ီလီယံၿမိဳ႕

စာေရးသူရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေျပာင္းလာတာ ၂-ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူ႔အလုပ္ဌာနက ၅ မိုင္သာသာေလာက္ ေ၀းတဲ့ ေျမာက္အာဒမ္ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ၀ီလီယံၿမိဳ႕ေလးက ပိုၿပီး ေအးေဆးလို႔ ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသတဲ့။ ေကာလိပ္ေက်ာင္း တစ္ခု (၀ီလီယံ ေကာလိပ္ - ဓါတ္ပံု) ရွိၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဦးေရက ၿမိဳ႕လူဦးေရရဲ႔ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ အဲဒီ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေလးေတြ တယ္ေခ်ာ ဆိုပဲ။ ငယ္ဂုဏ္ေလးေတြကလည္း ရွိ ဆိုေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ကို လာတဲ့ အကုိ ကာလသားေတြ စက္ဘီးစီးၿပီး သြားသြား ပိုးၾကသတဲ့။ စာေရးသူကေတာ့ ... စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရဖို႔က အဓိကပဲေလ (ယံုလိုက္ေနာ္ .. )။

ၿမိဳ႕ေလးက ေသးေပမယ့္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ မေသးလွပါဘူး။ ၿမိဳ႕စတည္တာ ၁၇၅၃ ဆိုေတာ့ သက္တမ္း ၂၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီေလ။ ၿမိဳ႔အက်ယ္အ၀န္းကေတာ့ လူဦးေရ ၈၀၀၀ နဲ႔လိုက္ေအာင္ ခပ္ေသးေသးပါပဲ။ တစ္မိုင္ပတ္လည္ကို လူ ၂၀၀ ႏႈန္းေလာက္ေနတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္က စာေရးသူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သာေကတၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ သာေကတမွာ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္လို႔ စာရႈသူ ထင္ပါလဲ။ တစ္သိန္း ေက်ာ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ၀ီလီယံၿမိဳ႔ ၁၀ ၿမိဳ႕စာထက္ လူပိုမ်ားေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေသးတာကို ပိုေသခ်ာသြားေစတာကေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေစ်းထြက္၀ယ္တုန္းမွာ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အသိမိတ္ေဆြ ၃-၄ေယာက္ေလာက္နဲ႔ တိုးတာကို ေတြ႔ရတာပါပဲ။ အသား၀ါ ရွားေတာ့ စာေရးသူတို႔ေတြကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ နဲ႔ေပါ့။ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေတာ့ရွိေလရဲ႔။ အစားအေသာက္ မဆိုးပါ။ ဆိုင္နာမည္က “တူ” (Chopsticks) တဲ့။ ပါဆယ္မွာတဲ့ အခါက်ေတာ့ တူထည့္ေပးဖို႔ ေမ့ေနလို႔ ရီေနရေသးတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေရး နဲ႔ အထည္စက္ လုပ္ငန္းေတြ တြင္က်ယ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕စီးပြားေရးက ေကာလိပ္ကိုပဲ အဓိက မွီတည္ေနပါေတာ့တယ္။

အင္း .. ေျပာရင္းေျပာရင္း အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပထ၀ီ ဆရာမကို စာဆိုျပရသလို ျဖစ္လာၿပီ။ တနည္းေျပာင္းဦးမွပါ။

အေတာ္ သာယာတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးပါ။ အခုလို ရာသီေျပာင္းခ်ိန္မွာဆို ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သာယာပါေသးတယ္။ (ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ... ေမွ်ာ္ .. ) စာေရးသူကလည္း နယူးေယာက္တို႔လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြထက္စာရင္ အေမရိကန္ ၿမိဳ႔ေသးေသးေလးေတြကို သေဘာက်တတ္ေတာ့ ဟန္က်ေနတာေပါ့။ ေရာက္ခါစ ညတုန္းကဆို တိတ္ဆိတ္လြန္းေတာ့ မေနတတ္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ ေက်ာင္းအားရင္ ဒီဘက္လာၿပီး ဘေလာက္ အခန္းဆက္ ၀တၳဳေလး ဘာေလး ေရးမလားစဥ္းစားမိတယ္။ ကုန္ၾကမ္းေပးၾကပါဦး။

ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဟိုနားဒီနား ေျခရွည္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ဆက္ပါဦးမယ္။ ယေန႔ေတာ့ ဤမွ်သာ။

(၃) သို႔

စာကိုး

၀ီလီယံၿမိဳ႕ ၀က္ဆိုဒ္
ဓါတ္ပံု - မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ား ၀က္ဆိုဒ္

Read More...

Collapse...

A visit to New England (1)

၂၅၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၁)

စာေရးသူလည္း စာေမးပြဲတစ္ခု ၿပီးသြားလို႔ တက္မ ေထာင္လိုက္ဦးမဟ ဆိုၿပီး ခရီးတစ္ခုထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာကေတာ့ အဂၤလန္ျပည္သစ္ (New England) ရယ္လို႔အမည္ရတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္က ေဒသတစ္ခုပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရယ္လို႔ ျဖစ္မလာခင္က အဂၤလန္ႏိုင္ငံသားေတြ စတင္ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။ အခုဆိုရင္ အဂၤလန္ျပည္သစ္လို႔ ေခၚတဲ့ေဒသမွာ ျပည္နယ္ ၆-ခု ပါရွိပါတယ္။ မိန္း၊ နယူးဟမ္ပ္ရႈိင္းယား၊ ဗားေမာင့္၊ မက္ဆာခ်ဴးဆက္၊ ရုဒ္အိုင္လန္း နဲ႔ ကြန္နက္တီကက္ ျပည္နယ္ေတြပါ။ ၿမိဳ႕ေတြ၊ လမ္းေတြရဲ႕ အမည္ေတြက အဂၤလန္ ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ စသျဖင့္ေပါ့။


ခရီးစတဲ့ေနရာကေတာ့ စာေရးသူေနတဲ့ ေဘာ္လ္တီးမိုးၿမိဳ႕ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ တကယ္တန္း ကေတာ့ ရစ္ခ်္မြန္ၿမိဳ႕ (ရဲမြန္ၿမိဳ႕ မဟုတ္ပါ ဓါတ္တူနာမ္တူ ျဖစ္ေနျခင္းမွ်သာ) ေနသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ၀ါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕ေန သူငယ္ခ်င္း လင္မယားတို႔လဲ အတူလိုက္ပါလာၾကပါတယ္။ ေဘာ္လ္တီးမိုးက ရစ္ခ်္မြန္နဲ႔ မိုင္-၁၅၀ ေ၀းၿပီး၊ ၀ါရွင္တန္ဒီစီနဲ႔ မိုင္-၅၀ ေ၀းပါတယ္။ ခရီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ၀ီလီယံၿမိဳ႕ကေတာ့ ေဘာ္လ္တီးမိုးနဲ႔ ၃၇၆-မိုင္ ေ၀းပါတယ္။ ရန္ကုန္ နဲ႔ မႏၱေလးေလာက္ေပါ့။ (ၿမိဳ႕တည္ေနရာမ်ားကို ေျမပံုတြင္ရႈ)

ရစ္ခ်္မြန္က သူငယ္ခ်င္းက ေခြးတံဆိပ္ ဘတ္စကားကို စီးၿပီး ၀ါရွင္တန္ဒီစီကို လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီစီကသူငယ္ခ်င္း လင္မယားနဲ႔အတူ ေဘာ္လ္တီးမိုးမွာ လာဆံုၾကၿပီး ခရီးစပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔မနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေဘာ္လ္တီးမိုးကေန ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ ေျမပံုခန္႔မွန္းေျခအရ ဆိုရင္ ကားေမာင္းခ်ိန္ ၆ နာရီခြဲပဲ ၾကာသင့္ၿပီး ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆို ေရာက္သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔လည္း မသြားဖူးတဲ့ ခရီးဆိုေတာ့ ဟိုေငး ဒီေမာ့ ဟို၀င္ ဒီ၀င္ နဲ႔ ခရီးမွာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားကေတာ့ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ၀ီလီယံၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆နာရီခြဲ ေနၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းစံု၊ ညစာကလည္းေကာင္း၊ ၀ီစကီကလည္းေလာင္း ဆိုေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။

x - x - x - x - x (ဆင္ဆာျဖတ္ထားသည္)

ဒါနဲ႔ပဲ ည ၂-နာရီထိုးမွ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

(၂) သို႔

Read More...

Collapse...

Changing car radiator

၁၇၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

ကား ေရတုိင္ကီ လဲျခင္း

စီးေတာ္ယာဥ္က ကိုယ့္ကို ျပန္စီးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကားတန္ဖိုးကေတာ့ သက္သာပါရဲ႕ ထိခိုက္မႈအာမခံ နဲ႔ ျပင္ဆင္စရိတ္ကေတာ့ ေထာင္းေလတယ္။ လတ္တေလာ ျပႆနာကေတာ့ ကားေရတိုင္ကီ အေပၚနားမွာရွိတဲ့ စြန္ကုတ္ကေန ေရစိမ့္ေနတာပါ။

ရြာမွာဆိုရင္ေတာ့ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေလာက္နဲ႔ ကိစၥၿပီးပါတယ္။ ဒီမွာက ေရႊ၀ါဆပ္ျပာ ရွာမရဖူးေလ။ စက္ျပင္ဆရာက ေရတိုင္ကီ အသစ္လဲဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ခန္႔မွန္း ကုန္က်စရိတ္ ေဒၚလာ ၂၅၀ တဲ့။ ( မ်က္လံုး နဲနဲ ျပဴးသြား ) ဒါေပမယ့္လဲ သြားရင္းလာရင္း ကားထိုးရပ္သြားရင္ ကရိန္းကား ေခၚဆြဲေနရမယ္။ ဒါဆို ကားဆြဲခ နဲ႔ အေရးေပၚ ျပင္ခ အပိုထပ္ကုန္ဦးမယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လဲဦးမွပါ။

သူငယ္ခ်င္းႀကီးကေတာ့ မူလီ ေလးလံုးေလာက္ ျဖဳတ္ရမွာပဲ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ေပါ့တဲ့။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္ လက္ခလဲ သက္သာမွာေပါ့။ ေစ်းသက္သာတဲ့ ဆိုင္မွာ ပစၥည္းရွာ၀ယ္ဦးမွပါ။ အင္တာနက္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမႊၿပီးသကာလ လက္ကားဆိုင္တစ္ခုမွာ ၁၁၅ ေဒၚလာ နဲ႔ ေရတိုင္ကီ အသစ္တစ္ခုရတယ္။ ေရတိုင္ကီအသစ္ကို ဂိုေဒါင္မွာသြားယူ၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေနရာက်ယ္တဲ့ မိတ္ေဆြအိမ္ကိုသြား၊ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းႀကီး (သူက တကယ္ႀကီး၏) တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာဆြဲၿပီးသကာလ။ ျဖဳတ္၊ ဖ်က္၊ တပ္ အစီအစဥ္ႀကီး စပါေတာ့တယ္။

တကယ္လုပ္ေတာ့ မူလီ ေလးလံုးနဲ႔မၿပီးဘူး။ ေရတိုင္ကီေအာက္မွာ ခံထားတဲ့ သဲကာ ပလပ္စတစ္ျပားကို ျဖဳတ္ရတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ မူလီ ၈ လံုး က သံေခ်းကိုက္ေနတဲ့အျပင္ မီလီမီတာဆိုဒ္ ျဖစ္လိုက္၊ လက္မ ဆိုဒ္ ျဖစ္လိုက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲ နပ္တစ္လံုးကလဲ လည္လိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ (WD-40 အားကိုးနဲ႔) ေရႊဘ ႏိုင္တာေပါ့ ဘာရမလဲ။ ေရအ၀င္အထြက္ပိုက္နဲ႔ ပန္ကာေတြကို ျဖဳတ္ရတာေတာ့ လြယ္ပါတယ္။

ကိုင္း အပ္ခ်ေလာင္း .. လာေလေရာ့ ေရတိုင္ကီအသစ္။

ေရတုိင္ကီသာ ေျပာတာ။ ရိုးရိုးေရ ထည့္လို႔မရဘူး။ ေရခဲအမွတ္နိမ့္တဲ့ အီသိုင္လင္း ဂလိုက္ေကာ ေရာထားတဲ့ ေရကိုထည့္ရပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေဆာင္း၀င္လာရင္ ေရတုိင္ကီထဲမွာ ေရ ခဲမေနမွာ။

တစ္လက္စတည္း အဂၤ်င္၀ုိင္နဲ႔ ဆီစစ္ပါ လဲလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လုပ္ေနက်မို႔ သိပ္မခက္ပါ။ အားလံုး လက္စသတ္ေတာ့ ၄ နာရီေလာက္ၾကာသြားပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ဘာသာ လုပ္ပါလားလို႔ အႀကံေပးတဲ့ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မိုင္ ၁၀၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ေနသာသပ ေလညာကေပါ့။

Read More...

Collapse...

To whom it may concern

၁၀၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

“ျမန္မာအစစ္” ဆိုသူသိသာေစရန္

လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ကို ေလးစားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ Shout box တြင္ လာေရာက္ေရးသားသူမ်ားကို ဆင္ဆာျဖတ္ျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ဖူးပါ။ တင္ထားေသာ ပို႔စ္မ်ားတြင္ပင္ anonymous မွတ္ခ်က္ေပးႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးထားပါသည္။ ထိုသို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိေနျခင္းကို သိကၡာရွိရွိ အသံုးခ်ၾကမည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။

ယခုတြင္ကား ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဓမၼပဒ လာ စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပလာသည္ကို “ျမန္မာအစစ္” ဆိုသူက ၄င္းမိတ္ေဆြ၏ မိသားစုကို ထိခိုက္ကာ ျပန္လည္ေျပာဆိုသည္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ရသည္။ မိမိ၏ စိတ္သေဘာ ႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္လ်င္ ထိုအေၾကာင္းခ်င္းရာကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးသင့္သည္။ မဆိုင္သည့္ မိသားစုကို ဆြဲထည့္ကာ ႏႈတ္အားျဖင့္အၾကမ္းဖက္ျခင္းမ်ိဳး (Verbal Abuse) မလုပ္ေဆာင္သင့္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္။

လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္သည္ အျခားလူမ်ားကို ေစာ္ကားရန္ မဟုတ္ေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ “ျမန္မာအစစ္” ဆိုသူ၏ ဤအျပဳအမူကို ရံႈႈ႕ခ်၊ ဆန္႔က်င္၊ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေျပာလိုသည္။

ရဲမြန္ျမင့္

Read More...

Collapse...

Infamous

၃၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

မေကာင္းသတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္း

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္အထိကို ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကပါ လို႔ မိတ္ဆက္ရင္ တစ္ဖက္လူက ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာမ်ိဳး ႀကံဳရခဲပါတယ္။ ျမန္မာ .. ေျပာလို႔ မသိေတာ့ ဘားမား ဆိုသိမလား ေျပာၾကည့္ပါတယ္ .. ေၾသာ္ “ဘဟားမား” .. ကာရစ္ဘီယန္ထဲက ကြ်န္းႏိုင္ငံေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာေလတယ္။ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြ - ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ထိုင္း၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယ အကုန္သိၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံကိုက်ေတာ့ ဘာလို႔ မသိတာရလဲဆိုၿပီး အေတာ့္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိတယ္။ တစ္ေန႔ တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္လာတဲ့အခါ ကမာၻမွာ ျမန္မာေဟ့ လို႔ လူတိုင္း ေမာ္ၾကည့္ရေစ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲ ႀကံဳး၀ါးမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘ၀တစ္ဆစ္ ခ်ိဳးအေကြ႔ မွာေတာ့ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္ေတြႀကံဳလာရပါတယ္။

နံနက္အိပ္ယာထလို႔ NPR (National Public Radio) - အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ ျပည္သူ႔အသံ ပဲ ဆိုပါစို႔ - နားေထာင္ရင္ - ျမန္မာျပည္ သတင္း၊ စီအန္အန္ တီဗြီဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ က်ိဳးပဲ့ေနေသာသတင္း (Breaking News) ဆိုလဲ - ျမန္မာျပည္ သတင္း၊ ေနသူရိန္ သတင္းစာ (ေဘာ္လတီးမိုးၿမိဳ႕ရဲ႔ သတင္းစာ) ဖြင့္ဖတ္လိုက္ရင္လည္း - ျမန္မာျပည္ သတင္း။

ဒါတင္လား ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေက်ာင္းေရာက္ျပန္ရင္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေတြ႔တဲ့ (တစ္ခါမွ ႏႈတ္မဆက္ဘူးတဲ့) သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ .. “ဟဲ့ဟဲ့ နင္တို႔ ႏိုင္ငံက သတင္းေတြၾကားတယ္၊ မိသားစုေတြ ဘယ္လိုေနလဲ” .. ေမးရွာတယ္။ က်မ္းျပဳႀကီးၾကပ္ ပါေမာကၡနဲ႔ သုေတသန စာတမ္းကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔သြားေတာ့ ပထမ ၁၅ မိနစ္ေလာက္က ျမန္မာျပည္တုိင္းေရးျပည္ရာအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ျပန္ေရာ။ တျခား ဆရာ။ ဆရာမေတြကလည္း ေတြ႔တာနဲ႔ ဒီအေၾကာင္း စေမး၊ စေျပာၿပီး "Talk of the town" - သတင္းေမႊးေနေလရဲ႕။

အင္း ... ဒါနဲ႔ပဲ စဥ္းစားမိတယ္ .. တိုင္းျပည္ကေတာ့ မတိုးတက္ေသးဘူး။ ကမာၻမွာ ျမန္မာေဟ့ လို႔ေတာ့ ေက်ာ္ေစာေနၿပီ။ “၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား မသင္းၾကည္” လို႔ ေမးရေတာ့မယ္။

မည္သို႔ျဖစ္သြားသည္မသိ မွတ္သားမိတဲ့ အဂၤလိပ္ စကားလံုး နွစ္လံုး ေခါင္းထဲ အလိုလို ေရာက္လာတယ္။ Famous နဲ႔ Infamous တဲ့။ အဲဒီ စကားလံုး ႏွစ္လံုးက Convenient နဲ႔ Inconvenient လိုေတာ့ မကြာဘူး။ Convenient က လြယ္ကူျခင္း၊ Inconvenient က မလြယ္ကူျခင္း လို႔ ဘာသာျပန္လို႔ ရမယ္ထင္တယ္။ In- ဆိုတဲ့ စကားဆက္ကို ေရွ႕ကထားလိုက္ေတာ့ မ- ၊ မဟုတ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္သြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း Famous နဲ႔ Infamous က်ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ခုစလံုးက “နာမည္ႀကီးျခင္း” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ တိတိက်က် ဆိုရရင္ေတာ့ Famous ဆိုတာ “ေကာင္းသတင္းျဖင့္ နာမည္ႀကီးျခင္း” ျဖစ္ၿပီး Infamous ဆိုတာကေတာ့ “မေကာင္းသတင္းျဖင့္ နာမည္ႀကီးျခင္း” ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊႏုိင္ငံႀကီး သတင္းႀကီးေနတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား .. “မေကာင္းသတင္းျဖင့္ နာမည္ႀကီး” ေနတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ တတ္ႏိုင္ရင္ အျပင္မထြက္ဘူး။ မျဖစ္မေနထြက္ရမယ္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ လူသိပ္မသြားတဲ့ ေလွခါး၊ ေကာ္ရစ္ဒါကို ေရြးသံုးတယ္၊ ၿပီးရင္ ရံုးခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ေနတယ္။ လူေတြ သတင္းလာေမးမွာ စိုးလို႔။ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ သတင္းစာထဲက နာမည္ႀကီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေခါင္းစဥ္ကို ယူသံုးရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ေရ ခြင့္ျပဳပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ...

“လိပ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေခါင္းမျပဴ၀ံ့ပါခင္ဗ်ား”

Read More...

Collapse...