၂၆၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇
အဂၤလန္ျပည္သစ္ သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (၂)
၀ီလီယံၿမိဳ႕
၀ီလီယံၿမိဳ႕
စာေရးသူရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေျပာင္းလာတာ ၂-ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူ႔အလုပ္ဌာနက ၅ မိုင္သာသာေလာက္ ေ၀းတဲ့ ေျမာက္အာဒမ္ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ၀ီလီယံၿမိဳ႕ေလးက ပိုၿပီး ေအးေဆးလို႔ ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသတဲ့။ ေကာလိပ္ေက်ာင္း တစ္ခု (၀ီလီယံ ေကာလိပ္ - ဓါတ္ပံု) ရွိၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဦးေရက ၿမိဳ႕လူဦးေရရဲ႔ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ အဲဒီ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေလးေတြ တယ္ေခ်ာ ဆိုပဲ။ ငယ္ဂုဏ္ေလးေတြကလည္း ရွိ ဆိုေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ကို လာတဲ့ အကုိ ကာလသားေတြ စက္ဘီးစီးၿပီး သြားသြား ပိုးၾကသတဲ့။ စာေရးသူကေတာ့ ... စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရဖို႔က အဓိကပဲေလ (ယံုလိုက္ေနာ္ .. )။ၿမိဳ႕ေလးက ေသးေပမယ့္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ မေသးလွပါဘူး။ ၿမိဳ႕စတည္တာ ၁၇၅၃ ဆိုေတာ့ သက္တမ္း ၂၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီေလ။ ၿမိဳ႔အက်ယ္အ၀န္းကေတာ့ လူဦးေရ ၈၀၀၀ နဲ႔လိုက္ေအာင္ ခပ္ေသးေသးပါပဲ။ တစ္မိုင္ပတ္လည္ကို လူ ၂၀၀ ႏႈန္းေလာက္ေနတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္က စာေရးသူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သာေကတၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ သာေကတမွာ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္လို႔ စာရႈသူ ထင္ပါလဲ။ တစ္သိန္း ေက်ာ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ၀ီလီယံၿမိဳ႔ ၁၀ ၿမိဳ႕စာထက္ လူပိုမ်ားေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေသးတာကို ပိုေသခ်ာသြားေစတာကေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေစ်းထြက္၀ယ္တုန္းမွာ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အသိမိတ္ေဆြ ၃-၄ေယာက္ေလာက္နဲ႔ တိုးတာကို ေတြ႔ရတာပါပဲ။ အသား၀ါ ရွားေတာ့ စာေရးသူတို႔ေတြကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ နဲ႔ေပါ့။ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေတာ့ရွိေလရဲ႔။ အစားအေသာက္ မဆိုးပါ။ ဆိုင္နာမည္က “တူ” (Chopsticks) တဲ့။ ပါဆယ္မွာတဲ့ အခါက်ေတာ့ တူထည့္ေပးဖို႔ ေမ့ေနလို႔ ရီေနရေသးတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေရး နဲ႔ အထည္စက္ လုပ္ငန္းေတြ တြင္က်ယ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕စီးပြားေရးက ေကာလိပ္ကိုပဲ အဓိက မွီတည္ေနပါေတာ့တယ္။
အင္း .. ေျပာရင္းေျပာရင္း အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပထ၀ီ ဆရာမကို စာဆိုျပရသလို ျဖစ္လာၿပီ။ တနည္းေျပာင္းဦးမွပါ။
အေတာ္ သာယာတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးပါ။ အခုလို ရာသီေျပာင္းခ်ိန္မွာဆို ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သာယာပါေသးတယ္။ (ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ... ေမွ်ာ္ .. ) စာေရးသူကလည္း နယူးေယာက္တို႔လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြထက္စာရင္ အေမရိကန္ ၿမိဳ႔ေသးေသးေလးေတြကို သေဘာက်တတ္ေတာ့ ဟန္က်ေနတာေပါ့။ ေရာက္ခါစ ညတုန္းကဆို တိတ္ဆိတ္လြန္းေတာ့ မေနတတ္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ ေက်ာင္းအားရင္ ဒီဘက္လာၿပီး ဘေလာက္ အခန္းဆက္ ၀တၳဳေလး ဘာေလး ေရးမလားစဥ္းစားမိတယ္။ ကုန္ၾကမ္းေပးၾကပါဦး။
ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဟိုနားဒီနား ေျခရွည္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ဆက္ပါဦးမယ္။ ယေန႔ေတာ့ ဤမွ်သာ။
(၃) သို႔
စာကိုး
၀ီလီယံၿမိဳ႕ ၀က္ဆိုဒ္
ဓါတ္ပံု - မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ား ၀က္ဆိုဒ္
6 comments:
ေလ့လာေရးခရီး ဖတ္ရင္း လိုက္ ခဲ့တယ္ ... :P
ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ဆက္ေရးရဦးမွာေပါ့။
`စာေရးသူကေတာ့ ... စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရဖို႔က အဓိကပဲေလ (ယံုလိုက္ေနာ္ .. )။ ´
ယံုဘူး..
ၿမိဳ႕ေလးက ေတာ္ေတာ္လွမယ့္ပုံေလးပဲ။ စိတ္၀င္စားတယ္ ဆက္ေရးပါ။ ဓာတ္ပံုေတြတင္ေပးပါ။ ဟို ေကာလိပ္က ပုံေလးေတြမ်ားမ်ားတင္။ :D
မယံုလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ကိုယ့္လူ။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ။ ေကာလိပ္ဖက္ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မသြားခဲ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္ ဂ်စ္ လည္း ကိုပီတိေျပာသလို ၊ ယံုဘူးးးးး
အခန္းဆက္ ဘေလာဂ့္၀တၳဳရွည္ကို အလြန္စိတ္၀င္စားသည္ ။ ေရးပါဦးဗိ်ဳ့ ။ ကုန္ၾကမ္းကို ကုိပီတိဆီကယူ သူ ့မွာ အမ်ားၾကီး ဟဲဟဲ
ကုိမင္း ေယာင္လုိ႔သာမသြားတာ တမင္ေရာက္ေအာင္ပဲသြားတာလား။ ဟီး..
ဂ်စ္ေရ.. ကၽြန္ေတာ္က ကုိမင္းေလာက္ ကုန္ၾကမ္းမမ်ားဘူး။ သူက ခရီးတခါသြား တေယာက္ပဲ။ ဟီး ဟီး
Post a Comment