Why did I start blogging?

၂၂၊ ၇၊ ၂၀၀၇

ဘဇာေၾကာင့္ ဘေလာက္ လုပ္ျဖစ္သနည္း

ကိုေ၀က ဘေလာက္ဂါေန႔အတြက္ ေရွ႕ကင္းထြက္ ေရးခိုင္းေလသည္။ ဘဇာေၾကာင့္ ဘေလာက္ လုပ္ျဖစ္ပါသလဲ တဲ့။ အေမးရွိက အေျဖ ရွိရေပမည္။ ေရးခ်င္လ်က္ ေမာက္စ္တို႔ ျဖစ္ေလၿပီ။

စာေရးရာတြင္ ေရးခ်င္လို႔ေရးသူ ႏွင့္ ေျပာခ်င္လို႔ေရးသူ ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိသတတ္။ ကြ်ႏု္ပ္ကား ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားတြင္ အက်ံဳး၀င္ေလသည္။ ဘဇာေတြ ေျပာခ်င္သနည္းဟု မေျပာမီ ကြ်ႏု္ပ္အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ရွင္းအံ့။ သို႔မွသာ စာရႈသူတို႔ ဇာတ္ရည္လည္ေပမည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ကိုက Hub ( ကြန္ပ်ဴတာမ်ားကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးသည့္ဗူး ) ႏွင့္တူသည္။ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အိမ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၄င္း၊ အိမ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အလုပ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၄င္း၊ အလုပ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၄င္း၊ ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကို ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၄င္း၊ ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္၄င္း၊ ခ်ိတ္ဆက္ေပးတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ပတြင္ ကာလအတန္ၾကာေနထိုင္ရစဥ္ ထိုထိုဤဤေသာ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အဆက္အသြယ္ျပဳရန္ ကိစၥကို တာ၀န္၀တၱရား တစ္ခုအေနျဖင့္ ျမင္မိေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းစာပိျခင္း၊ ဗာဟီရ မ်ားျခင္း၊ စာေရးပ်င္းျခင္း အစရွိသည့္ ပ်င္းရိျခင္း အျဖာျဖာတို႔ေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ နည္းပါးေနရာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္ရေလသည္။

အတန္းေက်ာင္း တက္စဥ္အခ်ိန္ကိုလည္း အနည္းငယ္ ေျပာလို၏။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က သခ်ၤာ၊ သိပၸံ အစရွိသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားတြင္ မဆိုးလွေသာ္လည္း ျမန္မာစာအတြက္ ဆိုလ်င္ သင္ၾကားသူဆရာ၊ သင္အံသူကြ်ႏု္ပ္အျပင္၊ ခ်စ္လွစြာေသာ မိဘႏွစ္ပါးသာမက ႀကီးေဒၚမ်ားပါ စိတ္ဒုကၡႀကီးစြာ ေရာက္ၾကရသည္။ စာစီစာကံုးကို အျဖစ္ရွိေအာင္မေရးမူ၍ ျဖစ္၏။ ဆရာ၊ မိဘတို႔ကား ကြ်ႏု္ပ္ကို ေျခာက္ခ်ီတခါ မာန္ခ်ီတလွည့္ျဖင့္ စာစီကံုးခိုင္းၾကသည္။ ဆရာတစ္ဦးဆိုလ်င္ ရည္းစားသညာ ထားပါမည့္အေၾကာင္း တိုက္တြန္းေလသည္။ သို႔မွသာ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီကံုး ခ်ယ္မႈန္းတတ္လာမည္ဟု ဆို၏။ ဒို႔ေက်ာင္းသား စာစီစာကံုးမ်ား အတြဲလိုက္၀ယ္၏။ ဆရာ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္ေျပာသလို မွတ္တမ္းစာအုပ္ထား၍ မွတ္သား၏။ ေရးခိုင္းသမွ် ေရး၏။ ရည္းစားသညာကား အျဖစ္မရွိခဲ့။ အမွန္ကား ဆရာကသာ ရည္းစားထားရန္ တိုက္တြန္းေနသည္ ဆရာ၏ အမ်ိဳးသမီး (ဆရာ ကေတာ္) က ကြ်ႏု္ပ္၏ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲရွိ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ဓါတ္ပံုကို သိမ္းယူကာ ဆိုဆဲခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တြန္႔သြားခဲ့ျခင္းပင္။ သို႔ႏွင့္ ပထမႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသားသာ ျဖစ္လာသည္ စာစီစာကံုး ႏွင့္ အကြ်ႏု္ပ္ကား ဆားႏွင့္တီ ပမာ ရွိေနေသးသည္။ ပထမႏွစ္လြန္ေျမာက္၍ ျမန္မာစာ ကို သင္ၾကားရန္မလိုေတာ့ေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။

ကံၾကမၼာဘီးရဟတ္ တပတ္ျပန္လည္လာတတ္သည္ကို ထိုအခ်ိန္က သတိမထားမိ။ ငယ္ေသးသည္ မဟုတ္တံုေလာ။ ဘ၀ရထားႀကီးကို စီးနင္းၿပီးသကာလ တဘူတာၿပီးတဘူတာ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ မဟာဘြဲ႔ တက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာ၏။ ဤတြင္ သံတူေၾကာင္းကြဲ ျပႆနာ ျပန္စေတာ့သည္။ ဘိုလို စာစီကံုးရျခင္းပင္။ နဂိုကပင္ မရွိေလေတာ့ နဂိုင္းကလည္း မေျပာင္ေရာင္။ စာလံုးေရ ၅၀၀ ရွိေသာ စာစီစာကံုးေရးခိုင္းလ်င္ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားမ်ားက စာလံုးေရ ၅၀၀ နဲ႔ ဘာသြားေရးရမည္နည္းဟု စိတ္တိုေနခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္ကား စာလံုးေရ ၄၅၀ ေလာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ေရးတင္ခဲ့ရသည္။ ေရွးဘ၀ကုသိုလ္ လက္က်န္ေလးေၾကာင့္ မဟာဘြဲ႔ေလးေတာ့ ရသြားခဲ့သည္။ စာအေရးရ လြတ္ၿပီလားဆို မလြတ္ေသးပါ။ ပညာေလာဘေၾကာင့္ ပါရဂူဘြဲ႔တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္က ျပည္ပကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။

အခုမွ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေတာ့သည္။ စာေတြပိုဖတ္ရသည္။ ပိုေရးရသည္။ စာလံုးေပါင္း သဒၵါလည္း အမွားမခံေတာ့။ ေၾသာ္ … အရင္ဘ၀က အမွတ္ျခစ္ၾကမ္းေသာ ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ေလသလား။ ဘာသာေတြးမိသည္။ ေလာက္ ျဖစ္မွေတာ့ မစင္ ေၾကာက္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ ဓါတ္ၾကမ္းတိုက္မွ ရေတာ့မည္ဟု စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မီးေလာင္ရာေလပင့္ ဆိုသကဲ့သို႔ ေျပာခ်င္လာေသာ အေၾကာင္းမ်ားကလည္း စုပံုလာသည္။ သူမ်ားေျပာတာခ်ည္း နားေထာင္ခဲ့ရတာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ (အတိအက်ေတာ့ မေျပာလိုေတာ့) ၾကာခဲ့ၿပီ။ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ဘာသာရပ္အေၾကာင္း ေျပာလိုသည္။ လူငယ္မ်ား ၀ိုင္း၀န္းက်ိဳးစားၾကပါမည့္ အေၾကာင္း ေျပာလိုသည္။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးလိုသည္။ အတင္းတုတ္လိုသည္။ ဟာသမ်ား ေ၀မွ်လိုသည္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးလိုသည္။

ျပန္၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလ်င္ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္သဂၤဟမ်ားကို အဆက္အသြယ္လုပ္လိုျခင္း၊ စာစီစာကံုးအေရး ေလ့က်င့္လိုျခင္း၊ ရင္ထဲမွ စကားမ်ားကို ဖြင့္အန္ထုတ္လိုျခင္း စသည့္ အေၾကာင္း သံုးပါးေၾကာင့္ ဘေလာက္ေရးျဖစ္လာရပါသည္။

အခ်ပ္ပို

ဘာေၾကာင့္ ဆက္ေရးျဖစ္ေနသလဲ။ ကိုေ၀ကေတာ့ မေမးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်ႏု္ပ္ကား ေရးစရွိလ်င္ ရပ္၍ မရေတာ့ၿပီ။ ေျပာရေပဦးမည္။ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။

ကနဦးတြင္ ကြ်ႏု္ပ္ဘေလာက္က ေပါကၡ၀ႆ ဘေလာက္ ျဖစ္၏။ ျမင္ေစခ်င္သူမ်ားကိုသာ ျမင္ေစၿပီး၊ မျမင္ေစခ်င္သူမ်ားကို မျမင္ေစေအာင္ စီမံထားရွိခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္ေစခ်င္သူမ်ားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လာေရာက္ မၾကည့္ၾကၿပီ။ သူတို႔ကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာ။ စာစီစာကံုးေရးရန္ တေဆြလံုးတမ်ိဳးလံုး ၀ိုင္းတြန္းခဲ့ရသူတစ္ေယာက္၏ ဘေလာက္ကို မည္သည့္ အေၾကာင္းသိသူက ေမာ္နီတာ အပြန္းခံ၊ ဇက္ေၾကာအတက္ခံ၍ လာဖတ္မည္နည္း။ ဓမၼတာပင္။

သို႔ႏွင့္ နည္းဗ်ဴဟာေျပာင္းရျပန္သည္။ လူတိုင္းဖတ္ရႈရႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ ဆီပံုးတြင္ ေၾကာ္ျငာ၀င္သည္။ ဓါတ္စာ စာရင္း (Email list) (ဓါတ္မီး၊ ဓါတ္ရထား၊ ဓါတ္တိုင္၊ ဓါတ္မွန္ … စသည္တို႔ကဲ့သို႔ ဓါတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စာ ျဖစ္သျဖင့္ ဓါတ္စာ ဟု ေခၚသင့္သည္။) ထဲတြင္ ပါသမွ် မိတ္ေဆြမ်ားထံ ဓါတ္စာပို႔ အေၾကာင္းၾကားသည္။ မိမိဓါတ္စာ၏ ေအာက္ပိုင္းက်က်ေလာက္တြင္ ေခတ္မီသူတိုင္း ဤဘေလာက္ကိုၾကည့္ၾကသည္ ဟု ေရးသည္။

ရလာဒ္ကား မဆိုးေတာ့ၿပီ။ အေၾကာင္းမသိသူတို႔၊ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားကာ ေရာက္လာသူတို႔၊ ေမာက္စ္ ကလစ္အလုပ္ျမန္သူတို႔ ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈၾကသည္။ ဖတ္ရႈသူအခ်ိဳ႕ကား အားလံုးေကာင္းပါသည္၊ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔ ကိုကံခြ်န္၊ ဆက္လုပ္ ကိုယ့္လူ စသည္ျဖင့္ အဆင္းဘီးတတ္ မွတ္ခ်က္မ်ား ေပးသြားသည္။ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္တို႔က ထိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ပလဲနံပ သင့္ရန္ ေျပာျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတည္ယူ၍မရႏိုင္ေၾကာင္း ဆို၏။ ပညာရွင္တို႔ မည္သို႔ဆိုေစကာမူ ကြ်ႏု္ပ္ကား ဘေလာက္ဂါမ်ားကို မ်ားစြာ ယံုၾကည္ေလးစားျခင္း ျဖစ္မိၿပီး ရွိရကား ထိုမွတ္ခ်က္မ်ားကို အထူးဂရုျပဳေလ၏။

ထို႔ျပင္တ၀ အေကာင္အထည္မေပၚေသာ မိတ္ေဆြ မ်ားစြာ တိုးလာသည္။ ရွည္သည္၊ တိုသည္၊ ပိန္သည္၊ ၀သည္၊ ညိဳသည္၊ ျဖဴသည္၊ ဘာမွ် မသိမူလည္း စိတ္၀င္စားမႈျခင္းတူသူ၊ မိမိေရးသားသည္ကို မွတ္ခ်က္ေပးသူ၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးသူ စသည္ျဖင့္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ လူမ်ားစြာႏွင့္ သိကြ်မ္းလာသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ ငယ္စဥ္ကပင္ ျမန္မာျပည္ရွိ ၿမိဳ႕တိုင္း၊ နယ္တိုင္းတြင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ရွိလိုသည္။ ရွိရန္လည္း က်ိဴးစားခဲ့သည္။ အေတာ္လည္း ရွိလာသည္။ ယခုမူကား တကမာၻလံုးရွိ တိုင္းျပည္တိုင္းတြင္ ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြ ရွိခ်င္လာသည္။ ဤ ဘေလာက္သည္ကား ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္ေပေတာ့မည္။ ေကာင္းေပစြ။

ကြ်ႏု္ပ္၏ မိဘႏွစ္ပါး၊ ႀကီးေဒၚမ်ား ႏွင့္ ျမန္မာစာ ဆရာ ဆရာမ အေပါင္းတို႔အား ဤစာျဖင့္ ကန္ေတာ့အပ္ပါ၏။